Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/779


Il Novellist II 771

il mund. Talas robustas expectoraziuns fageva el a posta in preschenscha de sia figlia, per mazzar cun forza l’affecziun, che quella sentiva per il pauper giuven. Mo il noder non saveva quant (cont) fermas ragischs quella amur haveva gia pigliau in sia figlia, et el credeva che que fuss sufficient de discreditar e blastemar il giuven cun similas çiançias, per extirpar la memoria e regordienscha de quel or’d’il tgau et il cor de sia figlia. Quels crudeivels plaids del bab fagevan adina fitg mal alla buna giuvna e vulneravan pli che tot auter il cor de quella; pertgei ella saveva che Gian era in bun, in fideivel, in lavurus et in respectabel giuven in tots riguards, e que pareva ad ella inhuman et ingiust de dar ad in tal excellent giuven tals nauschs predicats, ils quals el non meritava. Ils plaids inhumans del bab fagevan perquei u zun negin effect sin la giuvna, ne era in tot contrari a quel, il qual el desiderava de far. Del reminent era Mengia ina obedeivla figlia a ses geniturs, ils quals ella carezava cun tot siu cor.

Dallas relaziuns, nellas qualas la figlia del noder Cla Piçen stava cun il giuven maester Gian Runell, saveva negin inzatgei positiv. Que vegniva bein requintau ina gada ne l’autra de quella amicizia dal temps che Gian era aunc [p. 66] a casa; che quella amicizia sei d’intgina importanza, credeva però negin. Gian era strusch daven in pêr emdas, che que vegnit a negin indament pli de tentar la Mengia cun il calgèr. Co doveva que esser posseivel, che la soletta figlia del rich noder havess mo tanta ambiziun de far conoschenscha cun in pauper orfan, cun in miserabel calgèr? Aschia pensavan ils blers e lur pertratgs eran totavia conforms allas ideas, che ein in tals cass generalmein derasadas tranter il pievel. Sche in giuven, che ei pauper, aulza ses giavischs tocan si tier ina richa artavla, sche para quei ina temeraritad; e sche ina giuvna richa se sbassa tocan giu tier in amant pauper, sche vegn quei savens teniu per ina vergogna. „Montun mo tier montun, pantun inconter pantun“, quei ei la sentenzia, che indichescha la vusch publica in da quellas afferas pro nus et aschi lunsch sco il mund ei rodund.

Il temps mitiget impau l’afflicziun della paupra Mengia et ella se svillopet, prosperet e flurit zun favoreivel. La quieta melancholia che la voleva mai bandonar, det alla bella giuvna mo pli granda grazia e que dava ussa blers giuvens a Sent, che havevan lur égls sin ella. Mengia però det a negins de quels la minima occasiun de se vischinar ad ella. Ella viveva zun retratga a casa sia, untgiva (gunchiva) ora tant sco posseivel era las societads per restar non molestada dals giuvens e per saver dedicar cun tant megliera peda sia regordienscha al amant absent. Al noder non era quei per steila (stela) che sia figlia, la quala haveva ussa vargentau siu 20avel ann, non era stada habla d’incantar in dels richs

49*