Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/776

768 Gion Antoni Bühler

(glüschavan) inconter cun lur tgaus de név e glaçia. E tgei pertratgaments gli vegnivan in da quels moments! El se regordava de sia bella Engiadina, se regordava dellas bellas montagnas alpinas, et el se regordava era savens (sovent) de sia cara Mengia, dalla quala el haveva aunc mai survegniu neginas novas durant quels quater anns, che el era in terras estras. Quels e simils pertratgaments il fagettan savens zun trist et el vegnit pli che ina gada sin il pertratg de turnar a casa sia.»Mo tgei vul ti allura far a casa?«schet el allura puspei tier sesez;»ti eis gie giust aschi pauper sco cura che ti eis iu daven. E tgei volesses ti far cun tiu mistregn a Sent? Cun vachetta non sa ins far de quellas lavurs finas, sco quei che ti sas ussa far, e tgi havess merveglias de talas lavurs pro nus? Turnas ti a casa, sche eis ti il Gian d’avant, sas ir a cuser, sas marclar vachetta, sas trer traus (tros, tràs) sco sugas e far de quels calzèrs robusts, sco ils auters calgèrs, e ti restas tia vita in pauper hum e la Mengia survegnas ti mai, aschi ditg sco siu bab, noder Cla Piçen, viva, e quel sa aunc cuzar (dürar) blers anns, essend in hum fresc e ferm«. Tals s simils pertratgaments occupettan savens il pauper Gian et el sentiva ina granda dolur in siu cor, cura che quels moments vegnivan. Mo Gian possedeva era energia et el prendet avant sesez, de dominar la dolur de siu cor e d’impunder tot sia forza, per che el sappi ina gada returnar a casa sia in meglieras circumstanzias che quellas eran stadas, nellas qualas el haveva [p. 60] bandonau casa, emigrand in terras estras. Mo tgei che el dovei ussa intrapender, quei non saveva el aunc. Quei però saveva el, nempe (nomnadamein) che el stoppi lavurar a siu quint, sche el vegli far façentas; pertgei cun tot esser spargnius non podeva el nella posiziun d’in famegl vegnir tier inzatgei dretg, quei capiva el bein avunda. Mo co doveva el fondar in propri affar cun quels paucs danèrs, che el haveva saviu spargnar insembel? Supra da quei era que difficil ad in ester d’acquistar ina buna clientella in ina citad e na meins difficila era l’acquista del consens da part del magistrat, d’ascar (suoschar) erigier ina botega nella citad. Quella caussa det bler de pensar a Gian.

Havend ponderau sia situaziun da totas vards, vegnit el finalmein tier la resoluziun de bandonar Milaun el laschet savens vegnir indament il laud, il qual Fili Vulpi haveva dau alla citad de Venezia (Vaniescha). Fili haveva plidau tant dalla granda bellezia, splendur e richezia de quella citad, che Gian sentit ussa in grand desideri, de provar in quella sia ventira. La primavèra sequenta communichet el allura a siu patrun sia intenziun, de il voler bandonar per ir a Venezia. Il maester faget tot siu posseivel per retener pro el quest bun famegl, mo adumbatten; Gian era obstinau, cura che el haveva ina gada priu ina resoluziun; el non acceptet