Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/768

760 Gion Antoni Bühler

et arrivet in curt temps a Çierf, nua che el prendet albiert per questa sera. Non cattand lavur nella vall Mustair, surmontet el gia l’auter di il Umbrail et arrivet allura la sera pér tard a Bormio. Que gli pareva tot in auter mund qua, udind resonar la lingua italiana, che gli era amò estra. Per sia ventira cattet el qua plirs humens che favellavan romansch e cun il agit de quels gli reussit que na solum de survegnir in bun albergo, dimperse era lavur per ils proxims dis. Ils bagns de Bormio, gia da vegl innà renomai, havevan quest ann ina numerusa frequenza e que portet vivacitad e guadagn al liuc. Ils prims dis pareva que curios al giuven grischun tranter quella populaziun estra e savens prendeva l’increschadetgna (increschadüm) possess da siu cor. Mo que era passau paucas emdas, che el comenzet gia ad intellir (incler) impau la lingua italiana e da qua d’invia non se sentit el pli aschi abbandonau. Il maester, pro il qual el lavurava, estimava il giuven ester, essend Gian adester e diligent. Gian havet era occasiun qua de se perfeczionar in siu mistregn, pertgei siu maester lavurava bler alla signuria del liuc et era als hosps, che frequentavan il bagn.

Gian non haveva però in senn de star pli ditg a Bormio; el haveva aunc adina in siu tgau l’utopia, la terra della cocagna, la quala Fili Vulpi gli haveva descritt cun aschi vivas colurs. Inconter la fin de September prendet el commiau da siu maester e da Bormio e viaget a la bassa. A Tirano gia se fermet el puspei, pertgei in liuc aschi bel sco Tirano non haveva el aunc mai viu e la vivacitad che la vendemia det ella citad, gli plascheva era. El anquirit lavur e cattet tala. Mo siu maester nov non gli plascheva; quel era in hum che lavurava pauc, mo pretendeva granda lavur da ses lavurèrs e famegls, ils quals stovevan els lavurar tant da pli, perquei che lur patrun fageva il poltrun (smarschanèr). Era la famiglia del maester non plascheva a Gian, cunzun las duas figlias del patrun, las qualas eran da pintga valur morala. Il bel giuven ester plascheva a quellas e perquei eran ellas tot il di a dies a gli e volevan far l’amur cun el. Perquei bandonet Gian gia suenter treis emdas Tirano e viaget a Sondrio e da là daven inconter il lac de Como. Co surstet il giuven, cura che el vezet quella grand’aua! Tgei égls che el fageva, vezend las navs e barcas trapassar quella vasta planira ded aua! Quei era puspei in mund tot nov al giuven et el se smervigliava da quellas caussas che el vezeva. Arrivau a Colico, demandet el nua che ins arrivi, sche ins vommi cun ina de quellas barcas. Il ostier (ustèr) gli det las necessarias notizias e Gian se decidet de viagiar a Como, sche gie che questa citad non era ina de quellas, las qualas Fili gli haveva recommendau.