Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/763


Il Novellist II 755

que savess a la fin nascher ina amur tranter il giuven e sia figlia. Perquei vigilava el cun tota attenziun sur sia figlia, che ella non survegniss occasiun de se conversar cun Gian. Per quest motiv non det el pli de lavurar a quel e non il laschet pli vegnir a cuser in sia casa.

Questa severitad del noder faget mal na solum al pauper mistregnèr, dimperse era alla Mengia e servit plitost ad ingrandir l’affecziun tranter il giuven e la giuvna. Que det aunc beinduras ina occasiun che els vegnittan insembel inzanua inaspectadamein e quellas conferenzas secretas nuvettan allura mo pli ferm lur amicizia e la midettan in verdat in curt temps in ina intima amur. Gian però vezet la granda difficultad che el haveva de dominar per acquistar ina gada la giuvna de siu cor, e quei il faget trist. Da rar che sias canzuns resonavan pli e delectavan ses vischins. Il giuven haveva pers sia naturala hilaritad e mava quasi mai pli tranter la giuventetgna, cura che quella se radonava las Domengias per far ses giucs e tramagls. Negin saveva nua che que mancass, cun excepziun della Mengia, la quala però [p. 51] non era intenzionada de palesar l’afflicziun de siu amant. Cura che ses compagns se radonavan tier lur giucs e tramagls, bandonava Gian il vitg e percurreva las valls e las selvas dellas montagnas in totas direcziuns per calmar il torment de siu cor. Mo tot quellas excursiuns e distracziuns non gli portettan grand levgiament, anzi la dolur interna crescheva ad in crescher et il pauper giuven pativa fitg da corp e da spirt.

In di che Gian lavurava in sia casetta, intret in hum ded vitg in sia stiva, il qual era stau blèrs anns in serveç militar in Italia. Il hum portet in pêr calzèrs (s-charpas) cun el, ils quals el voleva laschar cunçiar (reparar, cusir). Fili Vulpi, aschia se nomnava il hum, tenet ina pèzza compagnia al giuven mistregnèr e discurret da sias aventuras in terras estras. Fili haveva viu Milaun, Verona e Venezia e savet requintar bleras caussas al giuven, il qual tadlava cun granda attenziun sin las historias e praulas del çiançius vegl. Quel plidet al giuven dalla bella natura dell’Italia, dal bun clima, dallas magnificas citads, dal leger viver tranter ils Italians e da quellas caussas pliras. Gian fageva beinduras ina demanda al vegl e quel respondet allura adina cun ina nova historia, u vera ne nonvera. Cura che Fili Vulpi havet bandonau nos giuven mistregnèr, havet quel negin ruaus (ripos) pli sin sia supia. Las historias de siu nov amitg Fili havevan leventau in el in cert malruaus, in cert desideri, il qual el non saveva sez descriver. Prendend finalmein a mauns ils calzèrs del hum, per ils reparar, stovet el ils coutemplar contemplar e considerar cun smerveglia, pertgei tals calzèrs haveva el aunc mai viu; quels havevan ina tot pli bella forma che quels, ils quals el sez et era ses collegas da Sent e

48*