Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/522

Ha Christum confessau,
Igl jester Diu snagau
30La figlia tuttavia.
Vegn leu d' in grond tiran
Menada en perschun,
Cun fridas e stuschadas
Da quels mals survients,
35Che fieran ora ils dents
A rumpan las missiallas.
Camonda era leu,
Ch' ei vegni envidau
In fiuc grond tuttavia,
40Smanatscha da brischar,
A Christum bandunar
Encunter veglia sia.
La sontga nun volent
Star giu dil siu intent,
45Rispunda cun letezia,
De tut mal endirar,
Avon ils fauls Dieus adorar
Per la gronda carezia.
En quella confessiun
50Fa ella oraziun;
Cun legherment ei ida
El fiuc per la brischar,
Che Christum quel snegar;
La vetta ei finida.
55Biars portan devoziun
Cun far cheu oraziun;
De lunsch tier visiteschan,
Urbeschan tras siu riug
Da Diu enten quest liug
60Biar grazias or urbeschan.
In grond pussent signur
A gli enten honur
Ha questa cheu capella
En siu laud baghegiar,
65A gli er dedicar
Culs ornaments en quella.