Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/162

138 Novellen

digl eremit, sch' eis el daus dal plaun vi. Igl eremit aulza si el, frestgenta el e fa oraziun per el. Denton eis el finalmein vegnius neunavon et ha entschiet a raschunar la historia. Igl eremit fuva trests e scurlava il tgau. Cura ch' il giuven1 ha giu raquintau, sch' empiara igl eremit quel, sch' el 5 hagi era figliols ne figliolas. Il giuven di: „Gie! Jeu hai in figliol.“ Igl eremit empiara puspei, sch' el hagi spindrau quel ent' il baten e dau à quel zitgei e sche quel seigi morts. Il giuven di: „Gie! Jeu hai dau per siat bluzchers paun et el ei morts.“ Allura commonda igl eremit, ch' el deigi ir à casa e semetter à letg. Cura ch' el seigi semez a ruaus, sche vegni siu figliol a vegnir 10 cun quei paun tier el e vegni a far sgarscheivel not de far prender quei paun; aber el deigi absolutamein bucca prender il paun. Alura ha il giuven2 detg: „Sch' ei gliei mo quei, sche quei vegn jeu bein ad esser en stand de far!“ El va e vegn à casa per tard e semeta a ruaus. Tut en in gada vez' el a vegnent ina splendur et ei vegn in stupent bi aungel en tutta 15 splendur cun in paun enta maun. Quel vegn tier el e fa sgarscheivel not de far prender quei paun, aber el ha bucca priu. Denton ei il condemnau vegnius. Allura ha igl aungel mez lau speras giu il paun, ha cargau en il condemnau e fatg de sedumigniar, entochen ch' ei vegneva bunamein clar. Finalmein domognia igl aungel il condemnau, betta quel or dad esch e di: 20 „Va danunder che ti eis vegnius e neu mai pli!“ Sinquei ha igl aungel sedau d' enconuscher à siu padrin et ha detg, sch' el havessi giu priu giu da maun quei paun ad el, sche havessi el giu nagina obligaziun de gidar el. El ha aunc allura admoniu el de sepertgirar da tut mal. Suenter ei igl aungel stulius. Dacheu denvi ha ins bucca viu pli il giuven à bialla 25 stiva. Mo el ei muort la tema et anguoscha tonaton bucca vivius ditg pli.

5. La grova et igl ustier.

Ei era dus vegls geniturs, che havevan ina feglietta sco sulet affon. Ils gieniturs eran paupers, mo buns e pietus e figievan ir la feglia mintga di à Messa. Quella feglia mava en il marcau à dis e fadigiava aschia ton, 30 ch' ella saveva trer via ses vegls geniturs, che savevan bucca luvrar pli bia. Gleiti in suenter lauter ein ses geniturs morts e la feglia mava vinavon en il marcau a fadigiar. In di mav' ella bein marvegl sper ina baselgia ora per ira en il marcau à dis, ch' ei tuccava giest da Messa. Ella tratga encunter seseza: „Mes geniturs han commondau à mi, ded ira, 35 sche pusseivel, à Messa; et jeu hai aunc temps avunda per vegnir à la lavur!“ Ella assista alla Sontga Messa e suenter cuorr' ella, ton sco ella po, ent' il marcau. Mo ell' ei vegnida memia tard. Tuts luvres eran schon pladii. Cheu bargiev' e plirav' ella, pertgei ella haveva bucca paun e bucca lavur. La feglia steva avon ina gronda ustria e bargieva ded ault 40 ora. Cau vegn igl ustier ora sin porta et empiara, pertgei ella bragi. Ella rispunda: „Jeu sun stada à Messa e sun vegnida memia tard et ussa hai bucca lavur e nuot de magliar.“ Essent che la giuvna plai fetg bein

  1. ed. giuveu
  2. ed. giuveu