Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, I.djvu/76


Bref apologetica 19

ha renuuau & creschentau Giustinian Imperatur, ent il schantameint 41. al sez cap. Raptores, gi el, virginum vel viduarum vel Diaconissarum (etiam volentium) quæ Deo fuerint dedicatæ, pessimum criminum peccantes capitis supplicio plectendos esse decernimus, quod non solùm ad [p. 325] iniuriam hominum, sed & ad ipsius Dei omnipotentis irreuerentiam committitur, &c. quest ei. Ils Raffaders dellas purscheallas ò dallas veuuas ò Diaconessas (schi bain consenghient) las qualas si saran consacradas, & benedidas à Deu, faschend in tottauia graund pughiau, determinainza ò schezzagianza ch’els siã castigiaus per peina della testa, perche non solettameng, si fà firstmoch alla glieud, ma si fà in graund gspott agl sez Deu omnipoteint, &c. Soing Ciprian aber vischin als Apostels, entil prim codisch Epist. II. vschia scriua. Si superueniens maritus sponsam suam iacentem cum altero videat, nõne indignatur & fremit, & per zeli dolorem fortassis & gladium in manus sumit? Quid [p. 326] Christus Dominus & iudex noster dum virginem suam sibi dicatam & sanctitati suæ destinatam iacere cum altero cernit quàm indignatur & irascitur? & quas pænas incestis eiusmodi coniunctionibus cõminatur? &c. quest ei. Sch’il mareu vezza che la sia donna rompa la legg con in auter, non si schdegn el & bisseggia, & forsa per dalur dell’anur ò feruur fors’eara, tscheffa la spada entin maun? Et che schdegn & dolur vegneinza à gir che haigi Christus noss Signur & derschader, cura ch’el vezza la sia purschealla … à glieu consacrada & ligida agl seu honnur, và con in auter, & qual peina quitainza nus che schmanatschi à simil personas che rompon la legg. S. Hieronimus, tschantschond d’in Diacon, [p. 327] il qual haueua surmenau in Mongia, vschia gil al Sabin: Rogo quantum crimen est, ubi stuprum & adulterium parum est? quest ei. Ieu ti impear qual pughiau vean ad esser graund, sch’il schforzameint, & ebruch è negotta stimau? S. Aug. entil codisch dil bain dallas veuuas, als 17. cap. Sed planè, gi, non dubitarim dicere lapsus & ruinas à castitate sanctiore, quæ vouetur Deo, adulterijs esse peiores. Si enim (quod nullo modo dubitandum est) ad offensionem Christi pertinet, cum membrũ eius fidem non seruet marito, quanto grauius offenditur, cum illi ipsi non seruatur fides in eo quod exigit oblatum, qui non exegerat offerendum, &c. quest ei. Ieu vegn à cõfessar ceartameng, che quels ils quals eã crudai entil pughiau della [p. 328] ghiarn contr’il vud della castitad pli soingia perche si offrisca à Deu, sian pegiurs dals Ebrechrers, perche (la qual ghiausa in nigina guisa si deue dubitar) schi pertean agl stridar Christum, cura ch’in seu member non salua la cretta agl mareu, quaunt pli grauameng vean stridau, cura ch’à glieu sez non si salua la cretta in quegl che domanda l’offearta, il qual non domãdaua d’easser offeart. Ils auters Paders han ghiausas pli strẽgas, ma hai rischguard alla vergogna, ò torp dals Monigs & Mongias fugidas alla libertad dil Euangeli. La seconda dubitatioũ essend la schobradad dil Euãgeli cuzzada per zuquaunt teimps, in qual teimp, in quagl


2*