al clame disperâd: "Oh Piéri, oh mio fijòn
benedèt, oh speranze de vite mé, oh bòn,
oh bièl, ti vèssio jò, oh ti vèssio jò mai
cun chèstis mans mitûd te casse! oh scólte il pai,
ninìn, ch’al è vignûd a çhatati! ma sint,
che jò no tórni plui a çhase! ma rispuìnd,
Pieri, Pieri!!" Il Signor al si plèe parsore
dal òm crussiâd; e l’òm nol à nuje di póre,
par inçhànt; e al s’insègne: in nòm dal Pari, Fì,
Spìritu sant, al prèe di vé pâs, di durmì.
E al duàr. Ma pur durmind, al s’incuàrz che pe grande
gnòt no jé pâs. Di dònge, di lontàn, d’ògni bande,
l’àjar ’i puàrte un lung lementassi, un cridà
scaturîd, un vajì, un bramà, un implorà...
Sul cil spavid intant passe l’òmbre de Guère,
alte, disgiavelade: sièt çhavài a carière
