al sa ben che lassù stessère, a mûd di ògn’an,
la famèe toratòr dal çòc (lassù, lontàn,
la név ’e à zà cuviàrt il bòsc e la tavièle)
'e sta a spietà che sunin madìns. Ma nol fevèle
nissùn: il nóno al pènse, tal çhadreòn; i fruts
'e sòn çidìns; la nine ’e sgarfe cui dedùts
te çiise, e tràj fui lis buèris, une a une;
e la mari, fiçhand i vói tal scur di lune
pe baiconète, ’e dìs: "A chèst’òre jò cród
che sòn insième!" E alòre la famèe ju viód
insième, in cuàlchi lug, ju viód su cuàlchi bançhe
di ostarie, sintâds di frònt, cujèts, che nançhe
lór no fevèlin gran, sól che si çhalin fìs
e s’intìndin cussi.... Ma in un flâd al sparìs
il cuàdri, e sòt la nape no rèste che la flame
a slusignà, e i curs a filà...
Lui al clame,
