E pròve sèi, di sang e di amór, se pur val
di vivi chèste vite afanóse fra il mal
e il bèn: un sól respìr: un fil di sbrume blançhe
sul mar des infinidis generazións, che sfante
tal zir di un’ònde. Oh triste conclusiòn dal progrès!
Chèsçh cuàtri dȋs di lung, speculà d’interès,
e bramà dòme e simpri di gióldi, e roseàssi
se un altri al gióld, o al pâr... Ma nò. Baste che passi
l’Idèe de stirpe, e il pòpul al jès, çhantànd a fuàrt,
des sós çhasis, i curs avodâds a la muàrt.
’E sòn chéi stès, chéi stès che àn batûd a Marghère
e a San Martìn; chéi stès che un’altre primevère
sòn partîds pe fortune da l’Italie sul mar....
Ché istèsse flame, chèl valór istès s’impâr
tal vóli. Garibaldi, sul çhavàl blanc, di còrse,
ur à vosâd: Fantàts, displantarìn la fórçhe
da la Casarme grande di Trièst! e sçhassànd
la gabane çelèste al galòpe indenànt.
