Cussì zà mil e mil agn, o piardûds ad ór
dai flums, opur in fóns dai bòschs, o tal lusór
des marinis, i prims ùmign, se sflamijave
il cil aviàrt, sbatèvin di spavènt su la grave
il çernéli o fra i stèrps, e slargiavin i braz
par tiàre, sconzurànd che il çhastìg al bonàs.
Signór, salváid i néstris fîs, pe néstre veçhàe,
che ur rimetìn la vóre di finì! a la canàe
no ’i mançhi il pari! fàid, fàid che si salvi il spì
ch’al sverdèe pe campagne! fàid, oh fàid che il nimì
nol mèti pîd in çhase néstre! fàid che la guère
no nus puàrti il desìo in chèste primevère
floride fra i çhasài e lis vilis, lusìnt
de basse fin sui cuéi! salvàid la néstre jint,
salvàid l’Italie, mari glorióse, antighe e gnòve,
di dolórs, di virtûd, che nus clame a la pròve!
