cur e fuàrze ançhimò par chéi che sòn
vìssaris sós, e pròle de só pròle?
L’ave spartìs cun lór il sò bocòn
crussiâd, s’aj strènz intòr e ju consòle,
s’inzenògle la sère in mièz di lór,
par fa cun lór une prejère sòle...
La lune intant sparnizze di lusór
la çhamarute. Adasi, adasi, in file,
bàtin òris di lung a Redentór...
Èco, e sòn lis çhampanis de só vile...
E l’ave trème. Oh dólçe zoventûd!
oh çhase antighe, cui nîds di çisile
piçhâds sot vie dai còps! oh timp vivûd
al soréli, tai çhamps o su la grave
dal Tajamènt, o, cuànd che tache il crûd,
