’o murivi di vòe, une vòe malandrète,
di scandajà i tiéi vói: sin duçh un pôc figòts,
noàltris ùmign. Ma tu, muse dure e barète
fracade. E jò, lì in bande, saldi a cuinçà i frisòts.
Ài scomençàd sòt vôs: "Nossère, se no fali,
tu le às çhapade fisse?!" e ’o regolavi un stìz
sul fug, bièl fevelànd. "Chèl babàn, chèl panali,
chèl basoàl, chèl còrli, chèl sdarnali stantìz,
chèl spasemànt vidrìz, chel mus sènze creànze,
t’interessave tant? E çhòltal, se al ti plâs!
Dòme, ’o dévi visati, che su chèste belanze
no tu mi tègnis plui, sigùr. Se no tu sâs,
’o t’al dis: çiartis mièzis veladis, la jint gréze
còme mè, no pò glòtilis. Par presià, par capì,
ji ’ûl persònis finis, che s’intìnd... Ce pretése
jèrie mai, ch’al vès vûd di plasémi ançhe a mi?!"
