di frisòts. La tristèrie ti slusive tai vói.
Ti ài dispiçhad la mèscule. Nuje. Ài drezzâd un lèn
sul çhavedàl. E nuje. Si jère restâds sói,
sòt la nape; "Ma cróstu, sì o nò, che ti uéi ben?"
Nuje. Tu sés voltade, indiferènt: "O mame,
àstu mitûd il sal?" Ti zuri, ài fat un sfuàrz
par no sclopà. Tu jèris tant bièle al clar de flame,
e jò no mi sintivi, in fóns, sènze rimuàrs!
Jèrino pò frisòts opur dordéi, alòre
mi sój tacâd al mene ròst di disperaziòn.
- Par no vigniti plui tai pîds, sarài ad òre
ançhe domàn. — Intant, cufâd sul caregòn,
scotâd e scuintijâd, cu la pène di dindi
rincuravi il disgòt de golóse. ’O varès
pajâd alc, pur di fati cicà, opur sól di scuìndi
la passiòn sòt un èstro di cojonèl. E istès
