Si lève vie par man, piardûds, besói:
la primevère ’e slusive e nulive;
l’aghe ’e passave, fasìnd spiéli ai pói,
ai stèrps florîds, ai giàtui da la rive.
Sòt vôs si cumbinave cuàlchi çhant:
montagnutis; opur: tu stèle; opur
ançhe: no puès dismenteàmi; e intant
nus dève il timp, cui bati, il néstri cur:
cui bati a dòpli! E pardùt, ce cujète,
ce serèn! e i rivài scrizzâds di rósis,
sul verd novèl!... Parsóre une boschète,
des òdulis zornàvin murbinósis.
E alòre i néstris vói si sòn scuintrâds
còme spadis, un lamp; e alòre, sòt
il cil di primevère, sin chapàds
a brazzecuèl... E pò mi sój dismòt!
