 |
Questa pagina non richiede alcuna rilettura. | |
| 152 | t. campanella |
XXIX
Al medesimo
Il Campanella non solo discorre in questa ampiamente dell’Anticristo per fornire materia da rispondere alle obiezioni di Giacomo I, ma anche prega lo Schopp di ottenergli il trasferimento a Roma, dove presto si recheranno un amico e un cugino suo per presentare le opere in difesa della chiesa al papa che potrebbe ben comandare gli sieno mandati i Profetali e con essi l’autore; e sulla soprascritta aggiunge che ha bisogno del libro del re d’Inghilterra per poter rispondere.
Accepi quod cupis a Seraphino, atque intellexi quod et ille admonet, a me te responsum desiderare; non autem imperare mihi quid potes, vel quia non putas te posse mihi libertate,m parare, proindeque non vis a me audire ne qua species obligationis procurandi pro me suboriatur, vel forte non dignaris me te quid iubere, quum suspiciosissimum esse ita dicis ut nihil minus sentiat quam te in librorum suorum splendore auxilia nancisci velie. Quaecumque sint in causa, satis superius pro me fecisti; si ultra renuis, nemo te coget. Equidem non patiar quodcunque potero par reddere tibi. Si me ad urbem transferri procuraveris, gratissimum erit, quum et facillimum et sponte oblatum a patrono affirmas: caetera mihi curae erunt. Desinant peiora ominari mihi Romae. Terra solem unum patitur facilius quam duos. Si allocutus fuero principes, me diabolum fuisse audient, sed posse et angelum fieri; et labores mei non erunt in derisum et devorationem alienorum, veluti hic iacent. Melius est in matris ecclesiae gremio mori quam in manibus hostium belle nutriri. Hoc facias velim, nec dicas te non posse. Quidquid enim adhuc professus es pro me patrasse, nugas reputabo. Redeamus ad regem, credo haereticum: quod taces.
