Pagina:Campanella, Tommaso – Lettere, 1927 – BEIC 1776819.djvu/136

suppetunt vires. Hanc ob rem vereor ne, quam de me celebras famam, responsis ex amaro ereptis animo obnubiles. De cetero, vale, mei memor et redemptor.

 [Neapoli], ex Caucaso, 8 iulii (?) 1607.

XXI

A monsignor Antonio Querengo

Narra la sua singolare vita e dá ragguaglio de’ suoi studi per stabilire il paragone tra se stesso e Pico, e per chiedere l’aiuto che lo restituisca alla libertá.

 Cortese signore,

L’angelo mio Scioppio — a cui Dominedio donò sagace spirito di discrezione, ché fra le folte tenebre dell’anticristianesmo scernesse la vera luce dell’eterna Sapienza, e poi fra gli abissi sotterranei, dove io abito, acutissimo occhio di pietá donolli a conoscer quello ardente desiderio ch’ho, ed ebbi sempre io, delle virtú celesti, quantunque come animal grosso a quelle non m’abbia potuto mai ben alzare — mi scrive che fra molti principi e generosi spiriti che presero la mia protezione a sua istanza, secondo la grazia che l’Altissimo li porge a tutte meravigliose imprese, ci sia Vostra Signoria, così dicendo: «sed et Antonius Quaerengus, patavinus cabicularius pontificius, de cuius doctrina et iudicio summa hic est existimatio, promisit mihi se a cardinali Burghesio eiusdem argumenti literas ad eundem proregis filium impetraturum. Mirifice enim te aestimare coepit, teque inter naturae miracula super Picum mirandulanum numerati; adeoque nihil sibi esse ait antiquius quam te ridere et audire posse. Confido itaque eum tibi non defuturum. Idem Aquavivae iam mentem mutavit tibique benevolentem reddidit. Posses itaque tribus verbis ei gratias agere, et ut in ea mente perseveret, rogare».