irruite, et grandi misero sub pondere mortem 130 ferte, precor, si dulce fuit sitientibus olim
exoptasse leves pluvias, servasse virentes
a pecorum morsu frondes, rarnisque bipennes
obstasse; hec est sola meos que possit amores
et male complexos quondam dissolvere nexus. 135 Quid michi vita magis? Glaucus bona nostra moratur,
is tenet atque trahit. Quid vitam tristis in annos
extendis lacrimans? Negligis quid perfida tantum,
mors orata? Veni, venias precor, impia, nostros
exime quos nequeo iuvenis iam ferre furores. 140 Advenies tandem? Sed tu que dulcia falce,
dum tibi solus eram, signabas cortice fagi
furta, meos deflens, dum cogerer ire, recessus
amplexuque morans, summum iam munus amantis
tolle volens: facito iuvenis ne tempora perdas. 145 En redeunt flores, redeunt et gramina pratis;
tempora non redeunt, que dudum stulta Liquoris
in vacuum flevit moriens, ac obsita canis.
Nos morimur dum, dira, iubes, peiora futuris
linquentes, credo; flebit mea Testilis usque 150 vivet, et ornabit bustum lacrimosa corollis.
Tu flores titulumque necis concede dolenti,
si quondam placui, si te ferventer amavi.
Ast michi quod restat lucis te consequar, atque
dum montes silvasque coles et roscida rura, 155 ipse colam montes, silvas et roscida rura. — Hec secus umbrosas ripas quis defluit Arnus
lenis ad alpheos, prostratus mente Palemon
deflebat lacrimans: ast ocior Hesperus edos
egit ut ad septas traherem caprosque Melampus.
