 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
hospes et
uxor ejus, oculis intentis, peregrini nasum contemplantur. ― Per
sanctos sanctasque omnes, – ait hospitis uxor, – nasis duodecim
maximis in toto Argentorato major est! estne, – ait illa mariti
in aurem insusurrans, – nonne est nasus prægrandis?
― Dolus inest, anime mi, – ait hospes; – nasus est falsus.
― Verus est, – respondit uxor.
― Ex abiete factus est, – ait ille; – terebinthinum olet.
― Carbunculus inest, – ait uxor.
― Mortuus est nasus, – respondit hospes.
― Vivus est, – ait illa, – et si ipsa vivam, tangam.
― Votum feci sancto Nicolao, – ait peregrinus, – nasum meum
intactum fore usque ad ― Quodnam tempus? – illico respondit illa.
― Minime tangetur, – inquit ille (manibus in pectus compositis),
– usque ad illam horam – Quam horam? ― ait illa. ― Nullam, –
respondit peregrinus, – donec pervenio ad ― Quem locum, obsecro?
– ait illa. ― Peregrinus nil respondens mulo conscenso discessit.
