Pagina:Bini - Scritti editi e postumi.djvu/324


― Rem penitus explorabo; prius enim digito tangam, – ait uxor, – quam dormivero. ―
Mulus peregrini gradu lento progressus est, ut unumquodque verbum controversiæ, non tantum inter militem et tympanistam, verum etiam inter tubicinem et uxorem ejus, audiret.
― Nequaquam, – ait ille, in muli collum fræna demittens, et manibus ambabus in pectus positis, (mulo lente progrediente,) – nequaquam, – ait ille respiciens; – non necesse est ut res isthæc dilucidata foret. Minime gentium! meus nasus nunquam tangetur, dum spiritus hos reget artus – Ad quid agendum? ― ait uxor burgomagistri.
Peregrinus illi non respondit. Votum faciebat tunc temporis sancto Nicolao: quo facto, in sinum dextram inserens, e quâ negligenter pependit acinaces, lento gradu processit per plateam Argentorati latam quæ diversorium templo ex adversam ducit.
Peregrinus mulo descendens stabulo includi, et manticam inferri jussit: quâ apertâ, et coccineis sericis femoralibus extractis cum argenteo laciniato Περιζωμα, his sese induit, statimque, acinaci in manu, ad forum deambulavit.
Quod ubi peregrinus esset ingressus, uxorem tubicinis obviam euntem aspicit; illico cursum flectit, metuens ne nasus suus exploraretur, atque ad diversorium regressus est; – exuit se vestibus, bracas coccineas sericas manticæ imposuit, mulumque educi jussit.
― Francofurtum proficiscor, – ait ille, – et Argentoratum quatuor abhinc hebdomadis revertar.
― Bene curasti hoc jumentum? – ait, muli faciem manu demulcens; – me, manticamque meam, plus sexcentis mille passibus portavit.
― Longa via est! – respondit hospes, – nisi plurirum esset negotii.
― Enimvero, – ait peregrinus, – a Nasorum Promontorio redivi, et nasum speciosissimum, egregiosissimumque, quem unquam quisquam sortitus est, acquisivi. ―
Dum peregrinus hanc miram rationem de seipso reddit,