 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
ficisci, et Argentoratum, transitu ad fines Sarmatiæ, mensis intervallo reversurum.
Miles peregrini in faciem suspexit: ― Dî boni, nova forma nasi!
― At multum mihi profuit, – inquit peregrinus, carpum amento
extrahens, e quo pependit acinaces: loculo manum inseruit; et
magnâ cum urbanitate, pilei parte anteriore tactâ manu sinistrâ,
ut extendit dextram, militi florinum dedit et processit.
― Dolet mihi, – ait miles, – tympanistam nanum et valgum
alloquens, – virum adeo urbanum vaginam perdidisse: itinerari
haud poterit nudâ acinaci: neque vaginam tote Argentorato
habilem inveniet. ― Nullam unquam habui, – respondit peregrinus
respiciens, seque comiter inclinans; – hoc more gesto, – nudam
acinacem elevans, mulo lente progrediente, – ut nasum tueri
possim.
― Non immerito, benigne peregrine, – respondit miles.
― Nihili æstimo, – ait ille tympanista, – e pergamenâ factitius
est.
― Prout christianus sum, – iniquit miles, – nasus ille, ni
sexties major sit, meo esset conformis.
― Crepitare audivi, – ait tympanista.
― Mehercule! sanguinem emisit, – respondit miles.
― Miseret me, – iniquit tympanista, – qui non ambo tetigimus! ―
Eodem temporis puncto, quo hæc res argumentata fuit inter militem
et tympanistam, disceptabatur ibidem tubicine et uxore suâ, qui
tunc accesserunt, et peregrino prætereunte, restiterunt.
― Quantus nasus! æque longus est, – ait tubicina, – ac tuba.
― Et ex eodem metallo, – ait tubicen, – velut sternutamento
audias.
― Tantum abest, – respondit illa, – quod fistulam dulcedine
vincit.
― Æneus est, – ait tubicen.
― Nequaquam, – respondit uxor.
― Rursum affirmo, – ait tubicen, – quod æneus est. ―
