Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/642

636 antologia poetica provenzale


Vergougnouso, la flou vite atapè sa tèsto;
Mal i’a pas mai de iioc sèns fum
Que de vióuleto sèns perfum,
E l’ardit avié bono narro.
Tout afiscat d’elo se sarro:
— Ounte sies, ma bello? 50 dis,
Perlo das prats dóu Paradis!
Encèns de la Vìerge Mario,
Laisso que te vegue ma mio,
Que te parie de moun amour:
Près de tu restarai toujour,
Se vos, rèino de las vióuletos!
Entin diguè cènt parauletos
Que la tentèron un moumen;
Car, se savias, la lengo es un bèl estrumen!
S’endourmis pas las serps, enclausis las fìhetos;
E noste muscadin, que savié soun mestié,
Ce qu’ avié dich cènt cop à d’àutros, i’ hou disié
Tendramen coumo s’hou pensavo,


Vergognoso il fiore presto abbassò la testa; ma non v’ha fuoco senza fumo, né violetta senza odore, e I ardito aveva buon naso. Tutto ardente, lesi avvicina; — Ove sei, mia bella? le dice, perla dei prati del Paradiso I Incenso della Vergine Maria, lascia che ti veda, o mia amica, che ti parli dell’amor mio: presso te resterò sempre, se vuoi, regina delle violette! Finalmente disse cento parolette che la tentarono un istante, perchè lo sapete, la lingua è un bell’istrumento! Se non addorme la serpe, incanta le fanciulle; e il nostro moscardino, che sapeva il suo mestiere, ciò che avea detto cento volte ad altre, disse a lei, teneramente come se lo pensasse.