Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/589


antologia poetica provenzale 583


Lou lilh del rèi sousquét è raibèt un moument
Sul passàt glourious d’aquelo grandour mòrto;
Pieis, coumo èro valent è d’amo nàuto è tòrto,
Coumensèt soun traballi de reviscoulament.
Alandèt lou cahrun, les vedèls è lours màires,
Lou cabalin, les biòus banaruts è les bràus,
H, l’agulhado en ma. gitèt pels pasturàus
Tout aquelses bestiàus fouréges è bramàires.
Aquò fàch, se quitèt lou capèl de sul càp,
Se rebreguèt suls bràs sa camia de dentèlos,
E, de journ, de nuèch, joul soulelh, jous las estièlos,
Tournèt acastelàr lou maùbre derroucàt,
Martelèt, bastiguèt, è las coulounos puros
Mountèrou ’n àutre còp, nàutos dins lou cièu blus.
E gràpus, flours, ausèls, que se resiaun pas plus,
Tournèroun decouràr lours finos arcaduros.


Triste, il tiglio del re rifletté un momento sul passato glorioso di quella grandezza morta, poi siccome era un valoroso e d’anima alta e forte, cominciò il suo lavoro di risorgimento. Cacciò il bestiame, capre, vacche, cavallini e bovi cornuti, e col pungiglione in mano condusse ai pascoli tutto lo stuolo degli animali intrusi, selvaggi e rumorosi. Ciò fatto, si tolse il cappello dal capo, alzò su le maniche di merletti, e di giorno e di notte, al sole ed alle stelle, raddrizzò il marino rovesciato. Lavorò dì martello, riedificò, e le colonne pure sorsero un’altra volta alte sul cielo azzurro, e grappoli, fiori, uccelli, che non si vedevano più, tornarono a decorare le arcate sottili.