Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/420

414 antologia poetica provenzale

Paul Barbe

A LAS FENNOS.

     Pèr èsse aimat de bous, o fennos, que ne costo!
     Dambé quin art cruèl cado jour nous troumpas!
     De bostre amour ta fals urous qui ne fa tosto,
     Encaro pus urous le que ne tasto pas!
     En sagesso d’abord nous paressès coufidos;
     Gràcio, douçou, prudènço, abès tout à manats;
     A ço que nous disès, de bertuts sès claufidos;
     Sès toutos de tresors plènis de qualitats;
     Coumo go besèn pas, be que nous cal o crèire!
     Se dependiò d’iéu soul, coumo tout camblariò!
          O b’alabés, fennos, s’ères de béire.
          Ai! quantos qu’oun ne brisariò!

(SºDª dell’Albigese).

(Armana prouvençau — A. 1873).



ALLE DONNE.

Essere amati da voi, donne, quanto ci costai con quale arte crudele c’ingannate ogni giorno! del vostro amore sì falso, felice chi si cura appena, ed ancor piu felice chi non ne gusta mai.

Da principio sembrate impastate di saggezza; grazia, dolcezza, prudenza, avete tutto a profusione; a sentirvi, siete piene di virtù;

Siete tutte dei tesori pieni di qualità, e siccome non lo vediamo, ci piace crederlo! Se dipendesse da me soltanto, come tutto cambierebbe! Oh! allora, donne, se foste di vetro, quante di voi se ne spezzerebbero!