Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/19


antologia poetica provenzale 13
MAD. T’a dounc agrada ma chambreto?


N’en siéu ravido, tavan rous,
Verai, noun pode, iéu paureto!

De ti jour alounga lou cous
Piéisque passes emé li fious;

Mai toun vounvoun tant me saup plaire,
Dou?o bestiolo dóu bon Diéu,
Qu’ alenirai ta mort, pecaire!

Sant Francés t’auriè di: Moun fraire,
Siéu-ti dounc pas ta sorre, iéu?

Sènso regret, car rès te plouro
Se vèn ta fin, bon tavan rous,
Arresto-te davans mis Ouro,
E sus l’or que toun alo aflouro
Endorme-te d’un som urous.


(HÉNNION: Fleurs félibresques)




MaDD. — Ti è dunque piaciuta la mia cameretta? ne sono rapita, rossa zanzara, invero io non posso, poveretta, dei tuoi giorni allungare il corso, perchè tu muori coi fiori.

Ma il tuo ronzio tanto mi piace, dolce bestiola del buon Dio.

Che lenirò la tua morte, o meschina. San Francesco t’avrebbe detto sorella, non lo sei dunque pure per me?

Senza rimpianto, perchè nessuno ti piange, se viene la tua fine, rossa zanzara, fermati innanzi al mio libro di preghiere, e sull’oro, che la tua ala sfiora, dormì d’un sonno felice.