 |
Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. | |
Christiana ad priscos redintegretur mores. Eo enim perventum est opera eorum, qui veluti veneno illita quaedam miscuerunt evangelio Christi, ut vox illa non unius cuiusdam videatur interpretis, sed vere piae et deploranti ecclesiae. «Vetat Christus, ne iuremus omnino et pluribus verbis inculcat; et tamen ob tris drachmas iuramus passim, sic excusantes, non est iurandum scilicet temere. Vetat ille irasci; mox subiicimus temere. Vetat ille compellare quendam contumeliosius; nos etiam colaphos impingimus, denique occidimus, et excusamus non laedendi sed castigandi animo. Vetat ille, ne munus offeramus, ni prius reditum sit in gratiam cum Iratre; excusamus, si petat ille ignosci, et si satisfaciat. Vetat ire ad iudices prò credito, sed rem transigi iubet cum adversario; nos ob sex obolos coniicimus proximum in vincula, et iure agere dicimus, immo definimus peccare eum et negligentiae reum agimus, qui ius suum hac via non persequatur. Vetat, iniuriam iniuria retaliare, etiam iure (nam antiquitus retalionis poena sine iudicio, ni fallor, non permittebatur); nos ob paucos nummos subductos hominem ad suspendium adigentes excusamus: — ius persequor non vindictam —. Vetat ille resisti malo: nos excusamus, consilii esse non praecepti, licere nihilo secius, vim vi repellere: et, ne singula persequar, iubemur diligere inimicos, bene mereri de male merentibus, bene precari male precantibus; excusamus: «optabo inimicis meis mentem meliorem, signa fainiliaritatis non teneor exhibere». Postremo communis excusatio opponitur omnibus, perfectis haec praecipiuntur, neque quisquam interim ex tam multis, qui se perfectionis titulo venditant, agnoscit perfectae pietatis professionem cum exigitur officium, ut ista pene frustra dieta sint a Christo». Haec ille. Quae verissima quidem sunt, quibus bonorum animi maxime commoventur, quod commentationibus istis rescissum fuerit multis iam saeculis evangelium sanctum, imminuta maiestas praeceptorum, abductae gentes et nationes a Christo, quem per Esaiam, principes, audire potestis his vocibus lamentantem: «Haecdicit Dominus, redemptor tuus, sanctus Israel, ego Dominus Deus tuus, docens te utilia, gubernans te in via, qua ambulas. Utinam attendisses mandata mea; facta
