Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/90

70


I.

C
ari boschi, ombre care e retirǽ,

Che spesso a re mæ peñe intenerie
Aora sciù fresche erbette, aora sciù prie
A retrâ re ma lagrime imparǽ:

Che con echi pietoxi addolorǽ,
E con voxe interrotte allengueríe
Ve mostrǽ d’esta crua sì fastidíe.
Mostrǽ dro mæ patî tanta pietǽ:

Ra vitta che Perrin patisce e passa,
(Zà che lê n’ha ciù voxe da poeì dîra,
Solo con ro corô ch’o porta in façça)

Dîra voî, che sì spesso in compatîra,
In vei ra Crua, che tanto ro strapaçça,
Preghǽ ra terra a arvîse per sciorbîra.