Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/316

Ven comme primma ciù:
Così quella crudera
Se a crœuve ra sò cera
Con un ciumaçço ò vello delicao,
A pâ ro gran Pianeta ineclissao.

X.
Quando sì bello e così vago appâ
L'ærco çeleste de coroî listao,
Quello coaçço pâ,
Chi m'ha ro cœu ligao.
E se ro Sô compâ
De nuvere aççerciao,
O me pâ veira lê descaveggiâ
Co ro cappello che a se stà a sciugâ.

XI.
Quando ro Sô ra seira se ne va
E ro giorno con seigo se ne porta,
Nœutte assǽ presto fa,
E ogni corô s'ammorta.
Se ro mê Sô va in cà,
Comme o l’è dent’ra porta,
Tutta ra terra, non che ra contrâ,
Un’afforozo limbo sì me pâ.

XII.
Quando a ra stǽ veggo ra luña in ære,
Chi pâ ch’a no se mœuve, e fa camin,
E de corô son ri ære