La Nöt
 |
Questo testo è da formattare. | |
La Noet.
I papaciů́ vè důtʼ mangiá,
Inche la coròna sIambrotáda,
Corpèt, chalzá bèl snèl despiá,
Na bòna noet inche mormoráda.
Plu̥m plu̥m! plu̥m plu̥m! sůn quī scalíns,
Ed itʼ tʼ stangóde in důta fůria;
N flagièl orèssen di dʼ sasíns
Quĕ pórta in chaşa bůrta můria.
O půri vèdli, sès bëgn matʼ,
Credès quʼ óš fi stanchè dĕ fadī́s
Aiĕ prèscia dʼ cri la pége - důtʼ i atʼ
Aldís è důt tan dĕ coionarī́s.
Inscíquĕ l lérĕ a mèşa noet
Bèl plan per nʼ èster no bampé o odů́
Dal chan guardián, da quī quʼ è tʼ lèt,
Va dlòn striscián e spian inscíquʼ n lů:
Avíşa inscí ʼchi l můt sʼ en va
Bèl quīt e var a var; ël scòlta
Quiló ed iló, in man sů chalzá,
Mò spèta n půc quʼ la stória sʼ òlta!
N dër cig è sëgn quʼ ël i è sciampé
A vígni spía; da bráo fracáda
Tʼ i lʼ al a důtʼ, só bèl chanté
E l tlér cighè ves dige sůa stráda.
Půc dô la Bèla, quʼ pë́nsa ad ël
Aldí só cig sĕ spáza e léva,
Sĕ vist e pë́nsa quëš e quël,
Sĕ fége dër sů da picera Éva.
Ël vëgne, sůl brace n bèl gran stangion,
No dër colʼ intenzion dʼ la bátĕ,
Mò bëgn per sʼ arpizè da strion
In alt pró só tešór, iů mʼ rátĕ.
Nʼ abráce, spó n baš, conté, spo ri,
Spo indô n bèl baš, les mans drocádes,
Quëš i permë́́t ʼchi quël bèl Dī,
E les persones n pů scicádes.
Spetèdʼ quʼ ël vëgne domë́nia, aldī́s
Quël şior corát foriů́s inscíquʼ n diáo;
Savés perchí? les vèdles strīs
Sʼ a lamenté pró dʼ ël del bůr báo.