Esercizis di version dal 1440
 |
Questo testo è completo. | |
De docilitate
Inparçò che da parecis dis jo desiderave scriviti, may nò mi cor nugle ciose pluy ate e pluy sicure che dalg studis di to filg, luqual di dí in dí siguidís cun grant so lot.
Quoniam iampridem nedum cupivi, neque et optavi ad te scribere, nulla aptior, nulla ellegantior materia quam de filij tui studijs, que suma cum laude in dies lauri vias asse-quebatur.
De attentione
Benchè el fat dal qual jo soy p[ar] scriviti, no merie [?] pe pluy part providi, nuie dimensè ciose da vignî tant e maior mentri p[re]vidude, quant ela par ciose jesi cun maior e comun periul.
Quamquam res de qua ad te scripturus sum plerumque negligatur, tamen ea est de qua tanto maiori animatversione consulendum est, quia tum in maius et publicum discrimen videatur.
In ce timp e in ce periul no sin tul pus vedê, in luqual benchè asay oris jo ti ebe avisat di ciosis inusitadis, nugledimens acest luqual al prisint jo ti scrif è sifat, che may denant dirrio no fo uldit, mi cognusut.
Quo rerum statu simus videres ubi etsi sepe de rebus inusitatis te addmonuerim, tamen quod in presentiarum ad te scribo talis est, quod ut neque auditum, neque cognitum simile quod iam pridem fuerit.
Benchè jo ebe vidut a mio timp ciosis asay, nugledimens cel el qual jo di scrif no apene in ceste etat une o dos al pluy s'è vignut.
Etsi hac nostra etate multa perspecta sint, tamen hodie de quo ad te scribo adeo rarum et inusitatum, ut vix nostra memoria ad summum semel, aut bis obtigit.
Mai la nostra republica tant d[e]sidera la tua dilligentia quanto ancoy, da laqual no si presto sar[âs] vignut, che jo la viot aldut [?] p[ar] debê manciâ.
Nunquam studium tuum adeo nostre reypublice, mi Antoni, quam hodierno tempore necessarium fuit, cui nisi presto adsis, eam penitus video brevi perituram.
Benchè denant dirrio jo ti ebe avisat dal fat mio, nugledimens cel elqual jo soy p[ar] scriviti aé, è ciose laqual tu cognoseres grant mentri partignê al to honor.
Etsi de rebus meis jampridem te certiorem fecerim, tamen de quibus hodie ad te scripturus sum, ea sunt que maxime ad honores tuos pertinere intelligas.
Benchè el non staga enfra noy pregâsi p[er] ce no sono presenti mente dimanco la necesitat dal fat comanda che tu debia pregâ e repregar che tu mi concedi questo che scrivo poder i[m]petrar da ti.
Etsi pro mutua inter nos necessitudine alienum sit orare, tamen rey necessitas cogit, ut in ijs que ad te scribo etiam atque etiam rogem te modo exorari concedas.
Tre cosi mi par necesary al dí d'ancoy, avisarti e, como to fradelo sta di meglo, ed è sperance dal miedit, terço quanto la presença tua questo tempo sia necessaria.
Tria hodierno die sunt, mi Antoni, de quibus te certiorem facere instituerim: primum ut frater tuus meliuskulus factus sit, deinde medicorum spes, postp[r]emum quantum hoc tempore presentia tua oportuna sit.