Pagina:Pinochio.djvu/143

- Dapo, caro Pinochio, restaron dute doi a scuro.
- Alora, pare me - l a dito Pinochio - no podon sta tanto a pensa sora. On da capi cemodo scanpa da ca...
- Scanpa? Cemodo?
- Scanpon fora par ra bocia del Pescion, se bicion inze r aga e po nodon.
- Te disc polito tu: ma io, Pinochio, no son bon de noda.
- No vo di nuia... Montame su sun schena: son brao de noda e ve meno zenza festide fin via sul lido.
- L e solo lusinghes, pizo me! - l a respondu Bepeto, e l sgorlaa ra testa e l riduzaa. - Pensesto che un buratin outo un metro come te, el pode ’si adora a noda e me porta me sun schena?
- Ades proon, e vedare! Se l e beleche scrito lassu che me tocia mori, aron almanco ra consolazion de mori inbrazorade.
Pinochio l a tolesc su ra ciandera zenza di outro, l e ’su inaante a fei nafre de lun e l i a dito a sa pare:
- Vieni drio de me, e no n aede festide.
E cosci pare e fiol i a camina un toco, i e passade fora par duta ra panza e duto l stomego del Pescion. Ma canche i e made agnoche scomenzaa el col del mostro, i a pensa che l ea bon se ferma e i da na ociada par vede canche l ea meo scanpa.
Besen sae che l Pescion l ea ormai vecio cuco, el tiraa el fiado desgario e l padia de mal de cuore: i tociaa dromi co ra bocia daerta, e cosci Pinochio, co l e rua fora in son del col e l a varda in su, fora de chera gran bocia spalancada l a vedu un toco de zielo, un grun de steles e un colmin de luna che l ea na mereea.
- Ades sarae propio ora de se ra taia - l i a dito sote osc a sa pare. - El Pescion el drome come un sas: el mar l e chieto e l e lustro che somea di. Vieni pura, pare, daos de me, che ca de poco son danoo a ciasa.

143


143