Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/395

366 carminum liber tertius.





    della quale si ha compiuto ragguaglio nel libro intitolato Prose e Rime per il trasporto del monumento e delle ceneri di Lodovico Ariosto; Ferrara, per i Soci Bianchi e Negri, a. d. — I versi dall’autor nostro preparati, non furono mai scritti sul suo sepolcro; dove invece campeggiarono, dal 1573 al 1612 i seguenti di Lorenzo Frizolio riminese:
                                  Heic Areostus est situs, qui comico
                             Aures theatri sparsit urbanas sale,
                             Satyrâque mores strinxit acer improbos;
                             Heroa culto qui furentem carmine,
                             Ducumque curas cecinit atque prœlia.
                             Vates coronâ dignus unus triplici,
                             Cui trina constant quæ fuere vatibus
                             Graiis, latinis, vixque hetruscis singula;
    e dal 1612 al 1801 in S. Benedetto, poi sino ai dì nostri nella pubblica Biblioteca, questi altri di un anonimo gesuita (il padre Steffanio, secondo il Litta), che riporteremo nella loro integrità, sebbene gli ultimi due distici non fossero, per mancanza di spazio, scolpiti:
                             Notus et Hesperiis iacet his Areostus et Indis,
                                  Cui Musa æternum nomen hetrusca dedit.
                             Seu satyram in vitia exacuit, seu comica lusit,
                                  Seu cecinit grandi bella ducesque tubâ.
                             Ter summus vates, cui docti in vertice Pindi
                                  Tergeminâ licuit cingere fronde comas:
                             Quodque magis mirum, indoctis doctisque placere,
                                  Cunctorumque manu noctu dieque teri.
                             Scilicet hic, Phœbi amplexus decore omnia, quidquid
                                   In variis dulce est vatibus, unus habet.