Pagina:Campanella, Tommaso – Lettere, 1927 – BEIC 1776819.djvu/381: differenze tra le versioni

CXI1I

Al» Urbano VIII

Per aver scoperto gli errori de’ pseudo-teologi il Campanella si attira addosso le loro persecuzioni che novera al pontefice, perché questi

provveda, facendogli restituire i libri sequestrati e dare gli arretrati

della pensione di cui sentiva sempre maggiore bisogno.

Sanctissime Pater.

Libentius equidetn vitae, quanivis Tua Sanctitas mihi dedit

inisericorditer et hucusque aluit liberaliter, iacturani paterer,

quanti tuae voluntati displicerem. Quin imo quidquid dico,

scribo vel facio in obsequium Tuae Sanctitatis non sine admiratione eorum qui mecum conversanti^ vel tantillum ipse

converto, nil timens odium et quamcumque bonoruni amissionem, dummodo in Tuae Sanctitatis gloriarli cedat. Palam

enim praedico et doctoribus et principibus non posse Galliam

ad antiquam aniplitudinem ac splendorem temporum Caroli

Magni regredí, nisi pietatem Caroli Magni, testatam ab historicis et a divo Thonia in tertio De regimine principum , ex

animo amplectantur. Qui quidem nihil fecit non consulto

sancto pontifice, ac nihil se posse profítebatur nisi quod papa

vellet, ad quem etiam moriendo testamentum quoque confirmandum misit atque rogavit.

Et hic modus potens et tutus est, non quem aliqui theologi

scandalosum induxerunt. Et si librimi De monarchia Messine

lesi impressimi hic habereni — non enim habeo nisi unum, —

quid promoverem Tuae Sanctitatis, si legisti, iudicium esto;

sed pseudotheologi, persecutores mei, potius Ecclesiae mala

quam menni honorem videre cupiunt. Nonne etiam ut videantur victores contra iesuitas utque mihi negotium facesserent,

defendere voluerunt praedestinationem et reprobationem calvinisticam ante praevisionem meritorum et demeritorum, nullo

habito respectu utrum futuri simus boni vel mali — quod nec