Pinochio par anpezan: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Riga 88:
*'''{{Testo|/Capitolo 34|Capitolo 34}} ''Na ota bicià inze r aga, Pinochio el vien magnà dai pesc e l deenta danoo un buratin come na ota; fin che el noda par scanpà, el Pescion se l magna'''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 35|Capitolo 35}} ''Inze ra panza del Pescion, Pinochio el ciata danoo … ci? Liesé sto toco e l saaré'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 36|Capitolo 36}}
 
Line 98 ⟶ 99:
 
 
140
Capitolo 35
Inze ra panza del Pescion, Pinochio el ciata danoo … ci? Liesé sto
toco e l saaré
apò che l i à dito sanin al sò por amigo Ton, Pinochio l à
scomenzà a tandarlà a mariaorba inze par ra panza del
Pescion e, un pas drio l outro, l é ‘sù ves ra lumeta che l
vedea lujì un bel toco in inze.
Fin che l caminaa, el capia de esse drio a sguazà inze na sloza onta e
slizega, da agnoche vienia su na puza da pesc frito che someaa de
esse da Mesa Caresema.
E pi inaante el ‘sia, pi l vedea ra lumeta che lujia: fin che, dapò d aé
caminà un bon toco, l é ruà: e canche l é ruà … ce alo ciatà? No l
indoniassà mai: l à ciatà na toureta pariciada con sora na ciandera
inpizada inze na boza de viere verde, e scentà sun toura un veceto
duto cianù, che l someaa fato de gnee o de brama sbatuda e l
papuzaa alcuante pescete ancora vive, ma coscì vive, che - fin che l i
magnaa – de ra otes i soutaa fora de bocia.
A vede chel veceto, Pinochio l sin à abù tanto par favor che i à
mancià poco che l no sin vade in azidente. L arae vorù ride, l arae
vorù pianse, l arae vorù di nossicé; e inveze el buiraa e l balbotaa un
folauf de paroles che negun capia. Co l é ra fin, l é ‘sù adora a tirà un
crido, l à scarà i braze, l à inbrazorà su el veceto e l à scomenzà a
craià:
- Pare, pare mè! A ra fin v ei ciatà danoo! Ades no ve lascio pi, mai
pi, mai pi!
- Donca, chel che vedo l é propio vero? – l i à respondù l veceto, e l
se sfreaa i oce. – Te sos propio tu, el mè Pinochio!
D
141
- Aì, aì, son ió, son propio ió! E vos m aé beleche pardonà, gnero?
Oh! pare mè, ce un bon che sé! … E ió, inveze … Oh! Se saassà ce de
desgrazies che m é ruà ‘sò par ra schena e ce de robes che m é ‘sù del
traes!
Pensave che in chel dì che vos por pare v aé vendù ra fanela par me
cronpà l Abezé par ‘sì a scora son scanpà a vede i buratis e l paron el
vorea me bicià inze fo par fenì de coe l rosto che pò l ea chel che l m
à dà zinche monedes de oro da ve portà ma ió ei ciatà ra Volpe e l
Jato che i m à menà da r Ostaria del Ganbar Ros agnoche on magnà
come loe e di note son moesc solo e ei ciatà i sassis che i m à coresc
drio e ió via e lore daos e ió via e lore senpre daos fin che i m à picà
su par un ramo del Roero Gran e chera Bela Pizora coi ciaei zelestes
r à mandà a me tuoi co na caroza e canche i dotore i m à vedù i à
dito alolo se l no n é morto vo dì che l é ancora vivo e alora ei dito na
boujia e l nas l à scomenzà a se slongà e l no passaa pi fora par porta
e par chesto son ‘sù co ra Volpe e l Jato a seporì cuatro monedes
parceche una r aee spenduda là da r Ostaria e l papagal el m à ridù
sora e al posto de doimile monedes no n ei ciatà pi nuia e canche l
Judize l à sapù che i m aea robà duto el m à fato smacà alolo in
prejon par contentà i ladre e canche son vienù fora da là ei vedù un
bel bar de ua inze un cianpo ma m ei ciapà inze inze na trapola e par
chesto el contadin el m à betù na colagna da cian parceche i vardasse
el purinei e pò l à capì che no see stà ió e l m à lascià ‘sì e l sarpente
co ra coda che fumaa l à scomenzà a ride e i é s-ciopà na vena inze ra
panza e coscì son tornà a ciasa de chera Bela Pizora che r ea morta e l
Colonbo el m à vedù che piansee e l à dito ei vedù ta pare che l se
fejea na barcheta par vienì a vede de te e ió ei respondù oh se aesse r
oujores e el el m à dito vosto che ‘sone da chel por pare e ió i ei
respondù mangare ma ci podaraelo me menà fin là e el l à dito te
meno ió e ió i ei dito cemodo e el l à dito monteme su sun schena e
142
on viasà duta note e del indoman i pescadore che vardaa ves el mar i
m à dito l é un poranima inze na barcheta che l é drio a se sofeà e ió
v ei conosciù alolo da indalonse parceche el sentie de inze e v ei fato
de moto de tornà indrio …
- T aee ben conosciù anche ió – l à dito Bepeto – e sarae tornà indrio
vorentiera, ma no saee propio cemodo fei! El mar l ea ajità e na gran
onda ra m à rebaltà ra barcheta sote sora. In chera, un burto pescion
che l ea là daejin el m à vedù inze r aga, l é coresc alolo ves de me, l à
tirà fora ra lenga, el m à curà su e l m à jotì ‘sò come che fosse
faariessa.
- E cuanto elo che sé sarà ca inze? – l i à damandà Pinochio.
- Da in chel dì, sarà passà almanco doi ane; doi ane, Pinochio mè,
che i somea dojento!
- E cemodo aeo fato a tirà inaante? Agnó aeo ciatà sta ciandera? E ci
v alo dà i forminantes par ra inpizà?
- Ades te conto duto. Donca, t as da saé che l vento che l aea rebaltà
sote sora ra mè barcheta, l à fato ‘sì sote aga anche na gran nae. Dute
i ome i se r à caada, ma ra nae r é ‘suda ‘sò e l Pescion, che in chel dì
l ea propio infamentà, dapò de m aé jotì ‘sò me, l à jotì ‘sò ra nae
intiera …
- Cemodo? Se r alo magnada duta inze un bocon? – l à damandà
Pinochio, che l no podea crede.
- Duta inze un bocon: l à sbutà fora solo ra stanja pi longa, che ra i ea
‘suda intrà i dentes come na spina de pesc. Par fortuna, ra nae r ea
ciariada de scatores de stain con inze carne, pan brostolà, bozes de
vin, ua calabria, formei, cafè, zucar, cianderes e scatores de
forminantes. Con duta sta sostanza, ei podù tirà inaante doi ane: ma
ades son ruà fora in son: inze ciaena no n é pi nuia e sta ciandera l é r
ultima che m é vanzà …
- E dapò?
143
- Dapò, caro Pinochio, restaron dute doi a scuro.
- Alora, pare mè – l à dito Pinochio – no podon stà tanto a pensà
sora. On da capì cemodo scanpà da ca …
- Scanpà? Cemodo?
- Scanpon fora par ra bocia del Pescion, se bicion inze r aga e pò
nodon.
- Te disc polito tu: ma ió, Pinochio, no son bon de nodà.
- No vo dì nuia … Montame su sun schena: son brao de nodà e ve
meno zenza festide fin via sul lido.
- L é solo lusinghes, pizo mè! – l à respondù Bepeto, e l sgorlaa ra
testa e l riduzaa. – Pensesto che un buratin outo un metro come te, el
pode ‘sì adora a nodà e me portà me sun schena?
- Ades proon, e vedaré! Se l é beleche scrito lassù che me tocia morì,
aron almanco ra consolazion de morì inbrazorade.
Pinochio l à tolesc su ra ciandera zenza dì outro, l é ‘sù inaante a fei
nafré de lun e l i à dito a sa pare:
- Vienì drio de me, e no n aede festide.
E coscì pare e fiol i à caminà un toco, i é passade fora par duta ra
panza e duto l stomego del Pescion. Ma canche i é ruade agnoche
scomenzaa el col del mostro, i à pensà che l ea bon se fermà e i dà na
ociada par vede canche l ea meo scanpà.
Besen saé che l Pescion l ea ormai vecio cuco, el tiraa el fiado
desgario e l padia de mal de cuore: i tociaa dromì co ra bocia daerta,
e coscì Pinochio, co l é ruà fora in son del col e l à vardà in su, fora
de chera gran bocia spalancada l à vedù un toco de zielo, un grun de
steles e un colmin de luna che l ea na mereea.
- Ades sarae propio ora de se ra taià – l i à dito sote osc a sa pare. – El
Pescion el drome come un sas: el mar l é chieto e l é lustro che somea
dì. Vienì pura, pare, daos de me, che ca de poco son danoo a ciasa.
144
Dito e fato, i é ‘sude fora par el col del mostro e, na ota ruade inze ra
sò bociona, i à scomenzà a caminà in ponta de pès su par ra lenga,
coscì larga e coscì longa che someaa un stradon. I ea ormai beleche al
ordin par fei un souto e se bicià inze inze l mar, canche, iusto sul pi
bel, el Pescion l à starnudà e l à tanto sgorlà che Pinochio e Bepeto i
sin é ‘sude indrio schena e i s à rebaltà danoo fin inze inze l sò
stomego.
Gouja l colpazo, ra ciandera ra s à studà e pare e fiol i é restade a
scuro.
- E ades? … l à damandà Pinochio, che l ea vienù duto serio.
- Ades, pizo mè, s on roinà.
- Parcé roinà? Dajeme ra man, pare, e tendei a no slezià!…
- Agnó me menesto?
- On da proà danoo a scanpà. Vienì con me, e no n aede festide.
Dito chesto, Pinochio l à tolesc sa pare par man e, senpre in ponta de
pès, i é tornade pian pian su par el col del mostro; i é passade fora
par meso ra lenga e i é soutade via par sora dute chi dentes.
Ignante de soutà ‘sò inze r aga, el buratin l i à dito a sa pare:
- Montame su sun schena e strucame polito. Penso ió a chel che vo
esse.
Canche Bepeto el s à postà polito su ra spales de sò fiol, Pinochio,
ormai seguro de chel che el fejea, el s à bicià inze inze r aga scura e l
à scomenzà a nodà. El mar l ea slisc come l oio: ra luna ra lujia e l
Pescion el seguitaa a dromì come un tas: no l arae descedà gnanche
na canonada.
145
Capitolo 36