Pinochio par anpezan: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Riga 78:
*'''{{Testo|/Capitolo 29|Capitolo 29}} ''El torna a ciasa da ra Fatazina, che ra i inpromete che l dì dapò elno sarà pi un buratin ma l deentarà un pizo. E da solar, un bon cafè da late, par i fei festa'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 30|Capitolo 30}} ''Inveze de deentà un brao pizo, Pinochio el moe de scondon col sò amigo Paero par el Paes dei Bebi'''''
*'''{{Testo|/Capitolo 31|Capitolo 31}}
*'''{{Testo|/Capitolo 32|Capitolo 32}}
Riga 93:
 
 
Capitolo 30
Inveze de deentà un brao pizo, Pinochio el moe de scondon col sò
amigo Paero par el Paes dei Bebi
inochio el no podea fei outro che i damandà alolo a ra
Fatazina de ‘sì a strafier par ra zità, e invidà i sò amighe a
merendà con el.
Ra Fatazina ra i à dito:
- Va pura, e invida i tò amighe doman a merendà con te: ma pensete
de tornà a ciasa ignante che see scuro. S one capì?
- T inprometo che ca de un ora son danoo ca – l i à respondù el
buratin.
- Tendi, Pinochio! I pize i bete poco a inpromete, ma el pi de ra otes
nossicuanto a mantienì.
- Ió no son conpain de chi outre: ce che inprometo, el mantieno.
- Vedaron. Ma se no te me obedisces, peso par te.
- Parcé po?
- Parceche i pize che i no vo scotà ci che sà pi de lore, i và senpre
incontra a calche desgrazia.
- E ió in sei ben algo! – l à dito Pinochio. Ma ades no me ra fejo pi!
- Vedaron se te disc ra verità.
Zenza dì outro, el buratin l à saludà ra sò bona Fatazina, che par el l
ea ormai deboto na mare, e fin che el ‘sia fora par porta el ciantaa e l
balaa.
Dapò de un ora e poco pi, i sò amighe i ea dute invidade.
Alcuante i à azetà alolo e de bon saó: outre, dinprin i s à fato nafré
preà, ma canche i à sapù che sui semel da tocià inze inze l cafè da
late l ea vonto par sora e par sote, i à dito alolo: - Vienon anche
nosoutre, par te fei contento.
P
109
Ades besen saé che, intrà dute i sò amighe, Pinochio el i vorea un
gran ben a un che l aea gnon Romeo, ma dute i lo ciamaa Paero,
parceche l ea longo e seco come un alega e l someaa propio l paero
de un lumin.
Paero l ea el pi canaia e malindurà de duta ra scora: ma Pinochio el i
vorea ben istesso. Par chesto, l é ‘sù direto a ciasa soa a vede de el,
ma el no l à ciatà; l é tornà un outra ota, e Paero el no n ea; l é tornà
na terza ota, e l à fato danoo ra strada par deban.
Agnó podeelo ‘sì a vede? Varda de ca, varda de là, dinultima el l à
vedù, scondù sote el portego de na ciasa de bacane.
- Ce festo ca sote? – l é ‘sù a i damandà Pinochio.
- Speto che ene mesanote, e pò moo…
- Agnó vasto?
- Indalonse, indalonse, indalonse!
- E ió che son vienù tré otes a vede de te!…
- Ce voreesto?
- No sasto ce che l é suzedù? Ce na gran fortuna che ei abù?
- Cara?
- Doman feniscio de fei el buratin e deento un pizo come dute chi
outre.
- Bon pro.
- Doman te speto a ciasa mea a merendà.
- Ma se te digo che moo stasera.
- Da ce ora?
- Ca de nafré.
- E agnó vasto?
- Vado a stà inze un paes … el pi bel paes de sto mondo: propio na
cucagna!…
- E ce alo gnon?
- L à gnon el Paes dei Bebi. Parcé no esto con me?
110
- Ió? No de zerto!
- T as torto, Pinochio! Credeme a mi, se no te enes, te te ciamaras
gramo. Agnó pensesto de ciatà un paes pi adatà par nosoutre ‘soen?
Là no n é scores, no n é maestre, no n é libre. Inze chel paes benedeto
no s inpara mai. Del ‘soiba ra scora r é sarada, e ra setemanes es é
fates de sié soibes e na domegna. Pensete che ra festes d auton es
scomenza el prin de jenaro e es fenisce l ultimo de dezenbre. Chel l é
el paes che me piaje a mi! I nostre paese i arae da esse dute coscì!…
- Ma cemodo se passelo ra ‘sornades inze l Paes dei Bebi?
- Se ‘suia e se fesc jeste da bonora fin da dassera. Da dassera se và
inze lieto, e del indoman bonora se scomenza danoo. Ce te salo?
- Uhm!… - l à fato Pinochio: e l à sgorlà ra testa, come par dì: “Na
vita coscì ra fejarae vorentiera anche ió.”
- Alora, vosto vienì con me? Scì o no? Dezidete.
- No, no, no e no. I ei oramai inprometù a ra mè bona Fatazina che
deentarei un pizo da sesto, e voi mantienì chel che ei dito. Ades, ‘sà
che el sol l é drio a fiorì, te lascio e scanpo a ciasa. A se reede, e bon
viaso.
- Agnó vasto coscì de oga?
- A ciasa. Ra Fatazina ra vo che torne ignante note.
- Speta ancora doi menute.
- L é oramai tarde.
- Solo doi menute.
- E se dapò ra Fatazina ra craia?
- Lascia che ra craie. Canche r arà craià assei, ra tajarà – l à dito chel
canaia de Paero.
- E ce festo? Moesto solo o con calchedun outro?
- Solo? Son de zento e passa.
- E moeo a pè?
111
- Ca de poco passa un ciar, el me tol su e l me mena inze chel bel
paes.
- Ce che pagarae se l ciar el passasse propio ades!…
- Parcé?
- Par ve vede moe dute aduna.
- Statin ca ancora nafré e te me vedaras.
- Nò, nò: voi ‘sì a ciasa.
- Speta doi menute.
- Son propio tardio. Ra Fatazina ra sarà là che ra traidea par me.
- Por Fatazina! Ara festide che te magne ra notores?
- Ma alora – l à ‘sontà Pinochio - sosto propio seguro che inze chel
paes no n é gnanche na scora?…
- Gnanche una.
- E gnanche un maestro?…
- Gnanche un.
- E che no n é mai da inparà?
- Mai, mai, e pò mai!
- Ce un bel paes – l à dito Pinochio, che l aea ciapà na gran chiza de
moe. – Ce un bel paes! No n ei mai stà, ma me par ormai de l vede!…
- Parcé no esto anche tu?
- No stà a me tentà! I ei oramai inprometù a ra mè bona Fatazina che
deentarei un pizo pien de ston e no ra voi fei restà mal.
- Ben, alora sanin, e saludeme tanto ra scora popolares, e anche chera
mesanes, se te res ciates par strada.
- Te saludo, Paero: fesc bon viaso, godetera e in ciou de tanto
pensete dei tò amighe.
Dito chesto, el buratin l à fato par sin ‘sì: ma dapò doi pasc el s à
fermà, el s à voltà ves Paero e l i à damandà danoo:
- Ma sosto propio seguro che inze chel paes duta ra setemanes es see
fates de sié ‘soibes e na domegna?
112
- Seguro zerto.
- Ma sosto propio seguro che ra festes es scomenze el prin del an e es
fenisce l ultimo?
- Se sà che son seguro.
- Ce un bel paes! – l à ‘sontà Pinochio, e l à sbutà ‘sobas da ra fota de
no podé ‘sì anche el. E pò l à dito in prescia a Paero:
- Alora, bon viaso e a se reede.
- A se reede.
- Can moeo?
- Ca de poco!
- Ce pecà! Se te moesses ca de un ora, sarae anche bon de stà ca a
spetà.
- E ra tò Fatazina?…
- Ades l é oramai tarde! … Un ora pi o un ora manco, l é istesso.
- Por Pinochio! E se ra Fatazina ra craia?
- Passienza, ra lasciarei craià! Canche ra in arà assei, ra se chietarà
via.
Intanto l ea deentà scuro, scuro patoco: in chera, chi doi i à vedù na
lumeta che se moea indalonse … e i à sentù un flouto e na tronbeta
che sonaa pian pian, e someaa che i zizidasse!
- Velo ca! – l à craià Paero, e l é leà alolo su.
- Ci elo? – l à damandà Pinochio sote osc.
- L é el ciar che l vien a me tuoi. Alora, vosto vienì con nosoutre, scì
o no?
- Ma elo propio vero – l à damandà el buratin, che inze chel paes i
pize i no n é mai obligade a inparà?
- Mai, mai, mai!
- Ce un bel paes! … ce un bel paes!… ce un bel paes che l é!…
113
Capitolo 31