Pinochio par anpezan: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Mizardellorsa (discussione | contributi)
Nessun oggetto della modifica
Riga 48:
*'''{{Testo|/Capitolo 14|Capitolo 14}} ''Par no i aé abadà ai boi consilie del Soutaruco-che-parla, Pinochio el peta inze inze i sassis'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 15|Capitolo 15}} ''I sassis i core drio Pinochio, i lo brinca e i lo pica su par un ramo del Roero Gran'''''
 
*'''{{Testo|/Capitolo 16|Capitolo 16}}
*'''{{Testo|/Capitolo 17|Capitolo 17}}
Line 79 ⟶ 80:
***
 
 
Capitolo 16
Chera bela Pizora coi ciaei zelestes ra fesc tirà ‘sò el buratin, ra l
bete inze lieto e ra ciama tré zerujeghe par saé se l é vivo o se l é
morto
hel por Pinochio, picà su dai sassis sun un ramo del Roero
Gran, el someaa oramai pi morto ca vivo. Ra Pizora coi ciaei
zelestes ra s à lascià vede danoo su sun funestra; r à abù
conpascion de chel desgrazià tacà su par el col, che l vento el sgorlaa
come na cianpana, e r à petà tré colpe lesiere co ra mas aduna.
In chera, s à sentù un gran bordel de oujores che sbatea, e sul bancal
de ra funestra l é ruà a se poià un Oujoron.
- Ce dorao, bela Fatazina? – l à dito l Oujoron, e l à sbassà el bèco par
i fei scioria (parceche aé da saé che ra pizora coi ciaei zelestes no n ea
outro ca na bona Fatazina, che da pi de mile ane ra stajea là daejin
del bosco).
- Vedesto chel buratin che pendorea da un ramo del Roero Gran?
- Scì zerto che l vedo.
- Ben: oujora alolo fin là via, desgropa el lazo che l lo tien tacà su e
poielo ‘sò con nafré de chera che se disc su r erba, sote l Roero.
L Oujoron l é oujorà via: doi menute dapò l é tornà e l à abù dito:
- Chel che m aé ordenà, l ei fato.
- Cemodo l asto ciatà? Vivo o morto?
- A l vede l someaa morto, ma l no n à da esse ancora ‘sù del intiero,
parceche canche ei desgropà el lazo che l i strensea el col, l à sospirà
e l à balbotà sote osc: “Ades stago inpò meo!…”
Alora ra Fatazina r à petà doi colpete co ra mas, e l é soutà fora un
gran Cianbarbon, che l caminaa su ra zates daos conpain de un òn.
C
49
El Cianbarbon l aea na bela mondura da guciar. Sun testa un ciapel
con tré pontes e i botoi de oro, i ciaei pestize bianche coi rize che i
corea ‘sò par el col, na fanela color cicolata coi botoi che luija e doi
scarseloi par tienì inze i osc che ra parona ra i dajea da disnà, un pei
de barghesciuta curtes de velù clemesc, calzes de seda, scarpe daerte
daante, e daos un fodro de seda paonaza, par bete a sosta ra coda
canche scomenzaa a pioe.
- Brao Medoro! – r à dito ra Fatazina al Cianbarbon. – Fesc tacà alolo
el pi bel landò che ei e vatin fora par el bosco. Canche te rues sote el
Roero Gran, te ciataras un por buratin meso ‘sù destirà su r erba.
Tolelo su con nafré de zanco, poielo ben polito sora i coscis inze ra
caroza e portemelo ca. Asto capì duto?
Par fei intende che l aea capì, el Cian l à sgorlà tré cuatro otes ra
fodra de seda paonaza che l aea daos, e l é coresc via fugà.
Poco dapò s à vedù vienì fora da ra stales na bela caroza color del
vento, fodrada de fora de piumes de ouzeluche e de inze de brama
sbatuda e biscote. Che tiraa ra caroza l ea zento pera de sorizeta
bianches, e l Cianbarbon in scerpa el dajea de ra scuriada a man
dreta e a man zanca, come un guciar che l à festide de esse tardio.
No n ea passà gnanche un cuarto d ora, che ra caroza r é tornada
indrio, e ra Fatazina, che ra spetaa sun porta maestra, r à tolesc su
chel por buratin, ra l à portà inze na camera fodrada de madreperla,
e r à mandà alolo a ciamà i meo zerujeghe che l ea là intorno.
I zerujeghe i é ruade alolo, un drio l outro: un Croo, na Zieta e un
Soutaruco-che-parla.
- Da vosoutre me piajarae propio saé – r à dito ra Fatazina ai
zerujeghe scentade intor el lieto de Pinochio - me piajarae propio saé
se sto por buratin l é vivo o se l é morto.
50
A sentì sto tanto, el Croo el s à fato inaante, l i à palpà l polso a
Pinochio, pò el nas, e pò l diedo pizo del pè: canche l à palpà duto
ben polito, l à dito con na osc rouca:
- A mi me sà che sto buratin l é beleche ‘sù: ma se par desgrazia el no
fosse morto, alora sarae ra proa che l é ancora vivo!
- Me despiaje – r à dito ra Zieta – aé da i dà contra al Croo, un gran
amigo che l laora con me: par me, inveze, sto buratin l é senpre vivo;
ma se par desgrazia el no fosse vivo, alora vorarae de seguro dì che l
é morto.
- E vos, no dijeo nuia? – ra i à damandà ra Fatazina al Soutaruco.
- Ió digo solo che un zerujego con nafré de ston, canche el no sà ce
dì, ra meo roba che l pó fei l é chera de taje. E pò, chel buratin là l ei
beleche vedù in calche luó, el conoscio da un toco!…
Alora Pinochio, che el sin ea stà senpre inpalà propio come un toco
de len, el s à betù a tremarlà coscì forte che sgorlaa duto l lieto.
- Chel buratin – l à seguità a dì el Soutaruco – l é propio na bela
canaia …
Pinochio l à daerto i oce, e l i à sarade direto.
- L é un maladespo, el no n à voia de petà colpo, l é un canipa… -
Pinochio el s à scondù sote i lenzuos.
- Chel buratin l é un mostro de un pizo, e l fejarà morì chel por sa
pare dal despiazer.
In chera s à sentù par duta ra camera pianse e sustà. Pensave ce mal
che i é restade dute cuante, canche i à tirà su chel tanto i lenzuos e i s
à inacorto che ci che piansea e sustaa l ea propio Pinochio.
- Canche un morto el pianse, vo dì che l é drio a vienì de meo –l à
dito el Croo.
- Ió no vorarae i dà contra al mè brao amigo zerujego, - r à ‘sontà ra
Zieta – ma par me canche un morto el pianse, vo dì che i despiaje de
esse morto.
51
Capitolo 17
Pinochio el magna zucar ma l no vo insaé de se purgà fora: canche l