 |
Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. | |
1.
(pag. 267, n. 1).
Poterat sane alter hic liber inscribi De divinarum humanarumque rerum constantia, acceptis «divinarum rerum» nomine philosophia, «humanarum» philologia. Sed placuit modestior epigraphe De constantia iurisprudentis, libro in duas partes diviso, alteram De constantia philosophiae, quae unice spectat ad rationem, alteram De constantia philologiae, quae in primis auctoritatem observat, ut iurisconsultus constet in universi iuris uno principio unoque fine, nempe aeterna ratione, cuius partem diximus esse gentium humanarum auctoritatem.
2*.
(pag. 276, n. 1).
Ut ex Deo cognatos, quae est illa «cognatio quaedam inter homines constituta», quam dicit Florentinus in lege «Ut vim», Digesto, De iustitia et iure [I, 1, 3], quam demonstravimus libro priore, principio et capitibus xliv, xlv et l.
3.
(pag. 282, n. 4).
Pro nostris principiis theologicae virtutes tres —
Earum subiectum, huinilitas — Forma, divina gratia.
Et pro tribus, quas pro iuris universi principiis, quae libro priore disseruimus, virtutis partibus, tres theologicae virtutes enumeratae: fides, quae mentem, seu nosse, veris aeternis revelatis illustrat; spes, quae animum, seu velie, ad aeterna
