Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VI, parte 2, Classici italiani, 1824, VIII.djvu/90

LIBRO tor nominati, padre e figlio, amendue Branca di nome e siciliani di patria, veggiamo esaltarsi con somme lodi da Bartolommeo Fazio, principalmente per la maravigliosa destrezza nel supplire al naso, alle orecchie, o alle labbra mutilate. Ma il passo in cui questo autore ne ragiona, o per difetto del medesimo autore, o per error de1 copisti, è sì inviluppato ed oscuro, che io non giungo a ben rilevarne il senso. Io recherollo qui dunque colle stesse parole del Fazio, e lascerò che i medici e i chirurgi, se credono di potei gli prestar qualche fede, lo spieghino come lor sembra meglio: Singulari quoque memoria, dice egli (De Viris ill. p. 38), dignos putavi, et in hunc numerum referendos Brum am patrem et jilium Siculos ClUrurgicos egregios, ex quibus Branca Pater admirabilis ac prope incredibilis rei inventor fuit. Js exeogitavi t, quonam modo desectos mutilatosque nasos reformaret, suppleretque, quae omnia mira arte componebat. Ceterum Antonius ejus filius pulcherrimo patris invento non parum adjecit. Nam praeter nares, quo nam modo et labia et aures mutilatae resarcirentur, excogitavit. Praeterea quod canis Pater secabat pro sufficiendo naso, ex illius ore, qui mutilatus esset, ipse ex ejusdem lacerto detruncabat, ita ut nulla oris deformitas sequeretur, in secto lacerto, et in eo vulnere infixis mutilati nasi reliquiis usque arctissime constrictis adeo, ne mutilato commovendi quopiam capitis potestas esset, post quintum decimum, interdum vicesimum, diem carnunculam, quae naso cohaeserat, desectam paulatim, postea cultro circumcisam in nares