Pagina:Pinochio.djvu/128

E GRAN BELA PROES
DE DUTE I ARTISTES
E DUTE I CAAI DE RA CONPAGNIA
EPO
VIENARA MOSTRA PAR RA PRIMA OTA
EL NOMINA
MUSC PINOCHIO
CHE I CIAMA
RA STELA DEL BAL
EL TEATRO EL SARA DUTO INLUMINA

In chera sera, pode ben ve l fegura, un ora ignante de daerse, el teatro l ea ormai pien fola. No n ea pi na poltrona, un posto par i sciore, un palco, gnanche a i paga oro. Su par i sciaris del Circo l ea pize, pizores, tosc e toses che i zaareaa de vede bala chel muse Pinochio, tanto nomina.
Canche l e feni el prin toco del teatro, el diretor de ra conpagnia, viesti con na fanela negra, barghescia bianches e stiai de pel fin sora i ’senoe, el s a prejenta a ra ’sente, l a fato un inchino e con gran taio 1 a scomenza a sbrodoncia un discorso:
- Bona ’sente, sciore e sciores!
Sto por on, che l e ca par cajo inze sta bela zita, l a voru ae l onor e l a acaro de i prejenta a sta braa ’sente che me scota un muse conosciu, che l a ormai bala daante i Inperatore de duta r Europa.
Ve digo gramarze ben a dute de esse ca: diame e petame ra mas, se ve piaje chel che fejon.
A scota sto discorso, ra sente ra ridea e ra petaa ra mas; ra s a petades ancora de pi e r a fato un cuarantaoto canche - inze meso 1 Circo - l e vienu fora l muse Pinochio.
L ea duto tira de petacio. L aea ra redenes noes de pel co ra sciares de oton; doi fiore bianche inpo ra rees; ra crigna petenada con un

128


128