Pagina:Iacopone da Todi – Le Laude, 1930 – BEIC 1854317.djvu/183

LXXVIII

De l’amor vero e discrezion falsa

L’amor lo cor si voi regnare: — discrezion voi contrastare.
L’amor ha presa la forteza, — la volontá de grande alteza:
sagitta ’l cor, lancia dolceza; — da c’ha ferito, lo fa ’npazare.
Discrezion de grande altura — d’onguento ha presa l’arma-
[tura,
5ed en ragion, lá ’v’ella mora, — con ella se voi defensare.
L’amor non ce voi ragione: — ’nante sagetta suo lancione,
però che ’l cor voi per pregione — e ’l corpo mettere en
[penare.
Discrezion al cor s’acosta — e fagli cordogliosa posta:
9la carne el sente, si s’è mosta — a dargli tutto ’l suo affare.
L’amor non cessa: ’nante manna — de grande ardor la sua
[vivanna,
Io cor manuca e pur encanna, — ed èi si forte tal mangiare.
Discrezion si parla al core: — Se tu non hai me per signore,
13végiote che’l tuo ardore — non porrá perseverare. —
L’amor udendo, si sagitta — de gran secreto sua lancitta:
la carne el sente, sta afflitta, — ché l’impeto non pò portare.
Discrezion parla secreta, — al cor si mostra sua moneta:
17 — Or piglia pian la tua saleta, — che tu non possi enfermare. —
L’amor spera en sua forteza, — cotal parlar li par matteza:
del gran Signor piglia largeza — ch’esso si l’ha da mal guar-
dare.
Discrezion dice: — Sie saggio, — ca molta gente veduto agio,
21sequitando lor desiagio, — né dicer posson poi né fare. —
L’amor si l’ode e non lo ’ntende: — de gran fervor suo arco
[tende,
sagetta ’l cor, tutto l’accende — del gran Signor che non ha
[pare.