Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XII.djvu/269

Aunc bein enqual storgia spirtusa, tentonta
Ha nossa mesada tiel past allegrau,
E cu l’ armonia ei stabla en casa,
Sei buca raschun de schar pender il tgau. —
Ei splunta vid l’ escha. — Tgi sa, tgei visetas?
In trupp de bagordas intrescha bufatg,
Fitadas, ornadas sco poppas de seida,
Cun pezs e pindels e si crunas de matg. —
Daco e danunder vegn tala bagascha;
Co han ei fistitgs ded in scheiver tschallau?
Han ei casual e mo forsa sin via
Ferdau las fugaschas, sentiu il bersau?
Diesch pèra precis, che semettan en retscha,
Il dusp, in glimari, cun siu clarinet
Entscheiva e suna cun gronda premura
Fertont che ils auters van treis zun discret.
Van treis e van treis e van aunc inagada —
Il diember de saults gia da vegl usitaus,
Serimnan dischent lu spegl esch della stiva
Cun mauns a calun, sco schei lessan far paus.
Lu va nies glimari cun plein reverenzas
E porscha al Gieri cun prescha siu maun;
Cun l’ autra manuta catsch’ el tras las costas
La nezza stilet, tut ch’ ei sburfla da saun. —
Tutt’ escha aviarta, bagordas, che sbrigan,
Jenatsch less en furia lu aunc sesalzar,
El tschaffa la plaga, sestenta e strenscha —
La noda ei tuccada, uss sto el curdar.
La fatscha semida, las levzas, che tremblan
E dattan mo brausel schemend in suspir:
„Pompeius, Pompeius“; ragogn’ el cun stenta,
„Per tei mia patria vi jeu sesunfrir.“
Ils leghers compogns e saltunzas de scheiver
Contemplan la bara cun egls desperai,
Aviras e smaladicziuns, che compognan,
Ils nauschs assassins, schi maneivel mitschai.