Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, X.djvu/269


Poesias 241

Con zelo fett el l’intentiun,
110Chi sita sco chi sita,
D’imponder quà sia devotiun
[p. 539] Et mainer sonchia vitta.
Et quella taunt constante
Per vitta sia durante.

115El aintra in sia chiapella,
Post’il schgiazi sün l’altêr,
D’intaunt chia l’eis a quella,
Vol vezer amo pü clêr,
La müdaziun el less savair
120Schal eis amò sco fü a Müstair.

Con tott rispett el riva sü,
Crajond da chiatar fraunc
La müdaziun sco fù quasü,
La sonch’üblada in chiarn e saung.

125Tott atter l’ha chiatà
Et vegn tottalmaing consternà.
Chiarn e saung eis transfuormâ
In bel el taunt grazius bambin;
Joañes da quai miraveglià,
130Non vol vair viss uffaunt schè fin,
Con fatscha divin’amabla,
La tschera confortabla.

Prostratt avaunt a quel
El fett sia debita aduratiun,
135Quasi transportà vegn el
Col spiert in plain’ellevatiun.
In üna capsla al mettal aint,
Pro interim l’al lasch’al quaint.

In jejüna et oraziun
140Adural Dieu con tal fervur.
Sia vitt’eis spür consolatiun,
Bè a Dieu vol dar l’honur.
Stand in paina da contin,
Darchè vol vezer il bambin.


145Joañes guarda bain!
Ma paras mass’ün pà curius,
Teis gaudi po eir gnir al main —
Teis spiert po gnir confus.
Il chiar Bambin non eis grazius
150Oss’el müdà in „hom serius“.

Sur quai el vegn stremì
Sa tem’avair falà.
Sa tem’avair schon traperì,
Con maneschar tauntas jà.
155O viv meis Dieu dumond pardun!
Jau fetsch ün act da contritiun.

Via d’ün temp il grond fervur
Al fù da nov curius
Sur seis pechiats hal grond dolur
160El vol vezer l’hom serius.
Ma l’hom as transmüdet
In bel et alb agnè mansuet.

La clastra intaunt in colisiun,
Frau Agnes pigla part,
165In scrupels fa risolutiun
Et palaisa tott il fatt.
Probabel non saveva
Ingiu’ Joañes steva.

Oss’eis netta sia conscienzia
170Dumond’a totts pardun;
La fà sco auda sia pententia
Et vegn a somissiun.
In sia Zella s’ha serrada
Per viver et morir beada.

175Pro temp regneva l’Abadessa
Adelheit, nativa da Novena,
Prudainta et pia contessa
Chi survivet a quista Scena
Rimarcabla naun da fond
180Et publichiad’in tott il mond.

Romanische Forschungen XXXVI. 16