Con zelo fett el l’intentiun, 110Chi sita sco chi sita,
D’imponder quà sia devotiun
[p. 539] Et mainer sonchia vitta.
Et quella taunt constante Per vitta sia durante.
115El aintra in sia chiapella, Post’il schgiazi sün l’altêr,
D’intaunt chia l’eis a quella, Vol vezer amo pü clêr,
La müdaziun el less savair 120Schal eis amò sco fü a Müstair.
Con tott rispett el riva sü, Crajond da chiatar fraunc
La müdaziun sco fù quasü, La sonch’üblada in chiarn e saung.
125Tott atter l’ha chiatà Et vegn tottalmaing consternà.
Chiarn e saung eis transfuormâ In bel el taunt grazius bambin;
Joañes da quai miraveglià, 130Non vol vair viss uffaunt schè fin,
Con fatscha divin’amabla, La tschera confortabla.
Prostratt avaunt a quel El fett sia debita aduratiun, 135Quasi transportà vegn el Col spiert in plain’ellevatiun.
In üna capsla al mettal aint, Pro interim l’al lasch’al quaint.
In jejüna et oraziun 140Adural Dieu con tal fervur.
Sia vitt’eis spür consolatiun, Bè a Dieu vol dar l’honur.
Stand in paina da contin, Darchè vol vezer il bambin.
145Joañes guarda bain! Ma paras mass’ün pà curius,
Teis gaudi po eir gnir al main — Teis spiert po gnir confus.
Il chiar Bambin non eis grazius 150Oss’el müdà in „hom serius“.
Sur quai el vegn stremì Sa tem’avair falà.
Sa tem’avair schon traperì, Con maneschar tauntas jà. 155O viv meis Dieu dumond pardun! Jau fetsch ün act da contritiun.
Via d’ün temp il grond fervur Al fù da nov curius
Sur seis pechiats hal grond dolur 160El vol vezer l’hom serius.
Ma l’hom as transmüdet In bel et alb agnè mansuet.
La clastra intaunt in colisiun, Frau Agnes pigla part, 165In scrupels fa risolutiun Et palaisa tott il fatt.
Probabel non saveva Ingiu’ Joañes steva.
Oss’eis netta sia conscienzia 170Dumond’a totts pardun;
La fà sco auda sia pententia Et vegn a somissiun.
In sia Zella s’ha serrada Per viver et morir beada.
175Pro temp regneva l’Abadessa Adelheit, nativa da Novena,
Prudainta et pia contessa Chi survivet a quista Scena
Rimarcabla naun da fond 180Et publichiad’in tott il mond.