ylice sub viridi; tunc primus verba facesso,
convenioque senem: — Die, —inquarti — cernere concas
has putres sterilique solo decerpere credis? 105Quid non Silvanum sequeris iam sepe vocatus? —
Ille diu corilos tacitus prospexit, et inde:
— Omnia qui profert nil dat, michi maximus Egon
iam dixit. Midas pridem, dum fortior etas,
iusserat illud idem: cuius dum credulus intro 110festinus silvas, Gaurum Baiasque saluto
fontibus insignes, et pascua credo parari,
non tauris, parvo pecori parvoque subulco,
hospes suscipior placidi Stilbonis in antrum.
Ast Midas patitur; nec tandem pabula dantur, 115nec vocor ut veniam sumpturus prandia secum.
Miror et indignor pariter, mecumque revolvo:
— Quid nunc, si lucos intrassem iniussus apricos,
aut si maturis tenuissem messibus apros,
vel si vinetis olidos crescentibus hyrcos 120liquissem? Nullis veniebam candidus undis,
postquam despicior sic accersitus et insons.
Pascua sint Mide que spectat lata Vesevus,
meque meus tenuis letum prospectet agellus.—
Flecto gradum volucer repetens vestigia retro. 125Menalios persepe lupos ursosque coegit
in laqueos exire suos sudoribus Archas,
post hec captivos nemori solvebat aperto,
iam satur. Heu! votis misere sic angimur omnes,
et si succedant satis est: Itine linquimus ultro. 130Quid, si Silvanus faceret? Non dulcius esset,
queso, mori? Tentare deos stultissima res est.
Pan nobis pregrande dedit, nec spernere munus
est animus: paucis contentor munere Panis.
Silvestres corili pascunt, dat pocula rivus, 135dant quercus umbras, dant somnos aggere frondes,
cetera si desint, lapposaque veliera tegmen
corporis effeti, quibus insita dulcis et ingens