Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/380


liber secundus. 351

— Avale, te extincto, dixit Victoria, vivam,
     Perpetuo mœstas sic dolitura dies. —
Utraque romana est; sed in hoc Victoria maior:
     Nulla dolere potest mortua, viva dolet.1




VI.

DE GLYCERE, ET LYCORI.


An Glyceren pluris faciam, plurisne Lycorin,
     Si, Cherinte, scio dicere, dispeream.
Moribus hæc atque hæc placet, et placet utraque cultu;
     Parque illis lepor est, gratia, parque venus.
Hanc amo, depereo illam: quin amo, depereoque
     Utramque, et rursus utraque vita mihi.
Quæres fortassis qui possim? Nescio: tantum
     Novi ego, quod geminas ardeo, amo, pereo.




VII.

AD TIMOTHEUM BENDIDEUM.


— Ignaro servum domino promittere quicquam
     Posse ratum, mores scriptaque iura vetant. —
Hoc mihi, Timothee, in patriam discedere tecum
     Pollicito,2 intorto verbere dixit Amor.
Quid faciam? iubet ille; rogas tu: terret herilis
     Sævitia; ipse fidem poscis: utrumque trahit.
Durus Amor, flectique nequit; tu mitis et idem
     Exorandus: ad hæc tu vir, et ille Deus.
Iam quid agam teneo: veniam sperare benigne
     Malo, quam promptæ tradere colla neci.


  1. Questo esornativo epigramma fu da parecchi attribuito al Flaminio; e nel Dizionario storico del francese Morery, anche ad un Giovan Tommaso Mosconi. Rinaldo Corso, nel Commento alle Rime di Vittoria Colonna, lo vuole dell’Ariosto. Le varianti offerteci dal Morery sono le seguenti: Te, Davale, extincto... Perpetuo mœstos... sed in hoc Victoria victrix: Perpetuo hæc luctus sustinet, illa semel. Vedi lib. III, sotto il n° VIII.
  2. Sembra composto nel tempo che l’autore era trattenuto in Firenze dall’amore di Alessandra Benucci.