 |
Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. | |
iisdem rei familiaris neglectus, unde egestas, ex egestate contemptus hominum, ex contemptu desperatio, a qua deinde difficillimum omnino non cadere (ut natura in deteriora semper proni sumus) in flagitium aliquod detestandum ad perpetuam hominis infamiam, et magnimi civitatis damnum, et saepenumero posteritatis universae. Veruni donemus, ex tot laqueis alios nonnunquam posse evadere; haud video qui tu omnes possis efífugere, non quod tibi diffidarci, sed humanae conditioni, temporibus, infirmaeque corporis tui constitutioni; quam, exercitationem moderatumque laborem desiderare crediderim, quo animus fiat serveturque alacrior, corpus vegetius: vel qualis haec mercatura, quam ego utilitate, eaque non minus publica quam privata, dignitate et laude, cunctis artibus, nedum literis praeferre non dubitem. Ac primum exercitatione corporis et labore hominem totum melius habere, magisque vigere, non modo a medicis dictum est, sed reipsa saepissime compertum; quod qui negant, hi non vident, ut equum ad cursum, canem ad indagandum, bovem ad arandum, sic hominem esse natum ad agendum; quod tum profana, tum divina scripta testantur. Praeclare Celsus, Hippocrates ille Romanus: «Ignavia, inquit, corpus hebetat, labor firmat; illa maturam senectutem, hic longam adolescentiam reddit.» Iam agris colendis operam dare, atque artibus eiusmodi, quarum omne opus est in faciendo, aut agendo (quamquam spernendae non sunt) non omnes satis decet. Mercatura huiusmodi est, ut quodlibet imbecille corpus firmare, quemvis animimi tristem sua illa varietate (in qua sola omnem voluptatem et delectationem natura constituisse videtur) oblectare, exhilarare et conservare possit: tam honesta et liberalis, ut hotnines alioqui clarissimos priscis temporibus hanc sequi atque exercere non puduerit. Inter quos (ut a Plutarcho accepimus) magnus ille Solon fuit, qui saluberrimas Atheniensibus leges tulit; et Hippocrates Cous, omnis medicinae parens, cuius decreta etiani nunc velut oracula habentur; et divinus ille Plato, qui si in ea perseverasset, nec in tanto hominum odio fuisset, nec tam miserabiliter mortem oppetiisset. Nostra quoque aetate an non haec peculiare quoddam ornamentum, deliciaeque
