Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/315

Finchè con lê o combatte:
Così se l’è astriâ
Quella Neroña pâ,
E mi ri scœuggi fermi, paçienti
A ri torti, a re ingiurie, a ri tormenti.

VII.
Quando mi penso che ra Tramontaña
È ghia de chi va pe ra mariña;
E sempre ra Diaña
Inançi dì camiña:
O me soven lantora,
Che in strañia forma ognora
Un’atra stella, ma ciù assǽ luxente,
Ghia comme a vœu ra mæ vitta dolente.

VIII.
Quando ro mondo è scuro e tenebrozo,
E ro Çê s’arve, e se vè fœura inscî
Un lampo luminozo,
Chi ri ære fa luxî,
E ro gran lumme sò
L'œuggio aspetâ no pò:
Me pâ ro lampo, chi fa strangosciâme
Se a quella Tigre piaxe d'aguardâme.
 
IX.
Quando in tempo seren eclisse fa,
Con maraveggia aguarda ognun lasciù;
Ni ro gran lumme zà