Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/128

IV.

U
n dentexotto de træ lire apointo

Sotta re pare aor’aora m’è vegnuo.
A fî d’œuggio, in scappâ, per bezegúo
Con un córpo[sic] de foscina l’hò pointo.

Finchè l’è fresco ancon comm’un’arinto,
De fâtene un prezente m’è parsuo.
Questo, Maxiña cara, e ro mæ súo
D’uña nœutte perdua de tutto pointo.

Ra raxon vœu ch’o te sæ caro assǽ;
Primma con vei, che un povero pescao
Per ti non stagghe manco con dinǽ:

Ma ciù assǽ con méttete in mæ grao,
Con vei che son per ti, comme ti sæ,
Ro retræto d’un pescio affoscinao.